„Latarnik” powstał w 1880 roku. Po raz pierwszy został wydany rok później w czasopiśmie „Niwa”. Utwór zainspirowany był autentycznym wydarzeniem w Stanach Zjednoczonych, o którym Sienkiewicz dowiedział się od korespondenta Juliana Horaina, z którym pisarz był zaprzyjaźniony.
Pierwowzorem bohatera był zatem polski emigrant – Siellawa, samotny latarnik z Aspinwall. Zaczytawszy się w „Murdelionie” Kaczkowskiego, zapomniał o zapaleniu latarni. Został więc zwolniony i z rozpaczy oraz biedy popełnił samobójstwo. W przeciwieństwie do postaci wykreowanej przez naszego pisarza, nie prześladowało go jednak tajemnicze fatum. Miał po prostu manię prześladowczą i był przekonany, że wszędzie ściga go policja carska.
Sienkiewicz zastąpił Siellawę Skawińskim, a zamiast powieści Kaczkowskiego zaproponował „Pana Tadeusza”. Dzięki tym zmianom opowiadanie stało się oczywiście o wiele bardziej przejmujące, a cenzura rosyjska nie mogła nic zarzucić pisarzowi.
Utwór Sienkiewicza należy do cyklu tak zwanych „amerykańskich opowiadań” i jest nowelą psychologiczną.
Pierwowzorem bohatera był zatem polski emigrant – Siellawa, samotny latarnik z Aspinwall. Zaczytawszy się w „Murdelionie” Kaczkowskiego, zapomniał o zapaleniu latarni. Został więc zwolniony i z rozpaczy oraz biedy popełnił samobójstwo. W przeciwieństwie do postaci wykreowanej przez naszego pisarza, nie prześladowało go jednak tajemnicze fatum. Miał po prostu manię prześladowczą i był przekonany, że wszędzie ściga go policja carska.
Sienkiewicz zastąpił Siellawę Skawińskim, a zamiast powieści Kaczkowskiego zaproponował „Pana Tadeusza”. Dzięki tym zmianom opowiadanie stało się oczywiście o wiele bardziej przejmujące, a cenzura rosyjska nie mogła nic zarzucić pisarzowi.
Utwór Sienkiewicza należy do cyklu tak zwanych „amerykańskich opowiadań” i jest nowelą psychologiczną.
