Michał Wołodyjowski miał ożenić się z Anusią Borzobohatą wkrótce po ślubie Andrzeja Kmicica z Oleńką, jednak zabawił kilka lat na wojnie z Kozakami oraz Lubomirskim. W 1668 roku do posiadłości Kmicica przybył jego przyjaciel, Charłamp, z wiadomością, że ukochana Wołodyjowskiego zmarła. Andrzej wyruszył do Warszawy, by dołączyć do Michała i pocieszyć go, po drodze spotyka Skrzetuskich i Zagłobę, który jest pewien, że prędko wyrwie Wołodyjowskiego z objęć smutku i przygnębienia. Sytuacja polityczna w kraju była trudna, ponieważ Jan Kazimierz zrzekł się tronu Polski i wkrótce miała nastąpić kolejna elekcja.
Zagłoba cieszy się powszechnym szacunkiem i opinią najwspanialszego bohatera. W Warszawie spotyka swojego dawnego znajomego, Szkota Ketlinga, który zaprosił go do swojego domu pod Mokotowem. Nadchodzi czas sejmu konwokacyjnego. Zagłoba doprowadził do zmniejszenia poparcia dla księcia Bogusława, bowiem podczas obiadu u Sobieskiego wspomniał grzechy, jakich ten dopuścił się wobec ojczyzny. Podczas tego samego obiadu Zagłoba dowiedział się, że Wołodyjowski zamknął się w zakonie, ponieważ ostatecznie zniechęcił się życiem i światem. Wieść ta wprawiła go w ogromne zadziwienie i czym prędzej postanowił wydostać Michała z klasztoru. Razem z Ketlingiem ułożyli odpowiedni plan, który powiódł się.
Zagłoba oznajmił Wołodyjowskiemu, że Ketling jest śmiertelnie chory i Michał powinien odwiedzić go przed śmiercią. Na miejscu okazało się, że było to oszustwo. Wołodyjowski był oburzony ich fortelem, ponieważ nie spodziewał się, iż przyjaciele postąpią wbrew jego woli. Rozmowa tej trójki została przerwana pojawieniem się Jana Sobieskiego, który zapewnił Michała, iż bardziej przyda się ojczyźnie, niż zakonnikom. To przekonało Wołodyjowskiego.
Ketling
