Kordian, jak wszyscy bohaterowie romantyczni, cierpi na chorobę wieku. Jest samotnikiem, jego bunt przeciw zastanemu światu prowadzi go do nieuchronnej klęski. Już jako młody chłopiec wykazuje się ogromną wrażliwością i niebywałym intelektem, które rozwijają się i pogłębiają na tyle, że wkrótce determinują jego życie. Kordian, podobnie jak inni bohaterowie romantyczni, nie potrafił się odnaleźć w świecie, w którym stare wartości i normy moralne przechodziły kryzys. Skutkowało to brakiem stabilizacji i poczuciem niepewności. W Akcie I Kordian tworzy własną wizję egzystencji. Jest jednak tylko szlachetnym marzycielem, który nie jest zdolny do samodzielnego realizowania żadnej „wielkiej myśli”.
Kordian w idei winkelriedyzmu upatruje sens dalszego życia. Jego bunt przyjmuje formę bezpośredniej walki patriotyczno-rewolucyjnej. Niestety tak, jak niedojrzały był sam bohater, tak samo niedojrzały był jego program. Młodzieńcze marzenia okazały się mrzonką, co doprowadziło go do ostatecznej utraty wiary w sens własnych poczynań. Dzięki niepowodzeniu dowiedział się jednak, że przyczyna przegranej tkwi w nim samym, a nie - jak myślał będąc chłopcem - w otaczającym go świecie. Dzięki kreacji Kordiana Słowacki ukazał, że rewolucja nie może być dziełem jednostki.
Pierwowzorem Kordiana był Lambro, bohater z wcześniejszego poematu Słowackiego. Autor sam określił go tak: „Lambro jest to człowiek będący obrazem naszego wieku, bezskutecznych jego usiłowań, jest to wcielone szyderstwo losu, a życie jego jest podobne do życia wielu teraz mrących ludzi, o których przyjaciele piszą, czym być mogli, o których nieznajomi mówią, że byli niczym”.
Charakterystyka Lambra odnosi się także, o ile nie przede wszystkim, do Kordiana.
