Starożytność

mityczną Arkadię, bohaterstwo, miłość, uczty, przyjaźń, bogów. Wprowadził motyw exegi monumentum (jest to tytuł jednego z jego wierszy) – wiary w to, że dzięki poezji można upamiętnić samego siebie.

Na przełomie tysiącleci żył i tworzył Owidiusz. Jego dzieła to m.in.: „Amores” (elegie miłosne), „Medea” (zaginiona tragedia, oparta na sztuce Eurypidesa), „Sztuka kochania” (przewodnik po uwodzeniu), „Metamorfozy” (opisuje cztery wieki ludzkości – złoty, srebrny, miedziany, żelazny, zawiera tam mity zawierające motyw przeobrażenia). Pisywał także bardzo osobiste elegie wygnańcze.

• cesarska (I-V w. n.e.) - w początkach tego okresu literatura jest pod wpływem retoryki. Historiografia zajmuje się przeszłością lub chwaleniem rodów cesarskich. Na przełomie I i II wieku tworzy Tacyt, największy rzymski historyk. Prozę pisywali Petroniusz ("Satiricon") i Apulejusz ("Metamorfozy"). Poezja jest przesycona retoryką. Silnie rozwija się tragedia oraz pantomima. Na przełomie II i III wieku pojawiają się wielcy pisarze chrześcijańscy, m.in. Tertulian. W III wieku wydarzenia polityczne hamują rozwój literatury. Na przełomie IV i V wieku działa Augustyn z Hippony (Św. Augustyn), powstaje Wulgata - łacińskie tlumaczenie Nowego Testamentu, dokonane przez Hieronima ze Strydonu (Św. Hieronim). Pojawiają się poeci chrześcijańscy - Prudencjusz i biskup Ambroży z Mediolanu. Poezja rzymska cechuje się nadmierną dbałością o formę. Ostatnim wielkim dziełem rzymskiej nauki jest kodyfikacja prawa rzymskiego, dokonana na polecenie cesarza Justyniana przez Triboniana.

Literatura antyczna - Biblia 

Nie należy myśleć, że poza Europą nie rozwijała się żadna literatura. Najważniejsza księga wszystkich chrześcijan - Biblia (gr. biblion – księga) - powstaje między XII w. p.n.e. a I wiekiem n.e. na terenach Azji, Afryki i Europy. Składa się z ksiąg Starego (XII-II wiek p.n.e.) i Nowego (52-98 r. n.e.) Testamentu, napisana była pierwotnie w kilku językach - hebrajskim, aramejskim i greckim. Kanon Biblii chrześcijańskiej zmieniał się na przestrzeni wieków, po raz pierwszy zatwierdzony został w 397 r. na Synodzie Kartagińskim. Odrzucone fragmenty nazywa się apokryfami lub pseudoepigrafami. Mimo tego, że zostały one odrzucone, część wyobrażeń o niektórych wydarzeniach biblijnych znamy właśnie z apokryficznych opisów. W skład Starego Testamentu w kanonie katolickim wchodzi 46 ksiąg, które dzieli się na: historyczne, profetyczne i dydaktyczne. Najstarszymi fragmentami są prawdopodobnie psalmy 90 i 91 oraz Księgi Mojżeszowe i Księga Hioba. Nowy Testament składa się z 27 ksiąg: Ewangelii (św. św. Mateusza, Marka, Łukasza i Jana), Dziejów Apostolskich, ksiąg dydaktycznych (listy apostołów) i Apokalipsy. Stary Testament opisuje historię