Prolog
Akcja utworu rozpoczyna się przed świtem, zaraz po nocy, podczas której miało miejsce oblężenie miasta. Antygona dowiaduje się o rozkazie wydanym przez Kreona wcześniej niż jej siostra Ismena, dlatego spotyka się z nią na osobności, aby wyjawić jej swój plan pogrzebania brata nawet wbrew woli władcy. Ismena boi się pomagać siostrze, gdyż sprzeciwienie się rozkazowi Kreona będzie karane śmiercią.
Przypomina Antygonie o tym, ile nieszczęścia spotkało już ich rodzinę – tragiczna śmierć matki, okaleczenie się ojca, śmierć obydwu braci, a teraz i one mogą podzielić ich los, jeśli nie będą posłuszne Kreonowi. Antygona nie zmusza siostry do pójścia wraz z nią i pogrzebania brata. Nie boi się też konsekwencji swego czynu. Mówi: „Pogrzebię. Potem – zginę, ale z chwałą!”. Ismena nie pochwala kroku siostry, uważa go za nierozważny. Odprowadza wzrokiem wychodzącą spełnić swe postanowienie Antygonę, a sama wraca do komnat niewieścich.
Parodos
O świcie na scenie zjawia się chór starców tebańskich, wezwanych przez Kreona na naradę. W ich pieśni wyraża się triumf z powodu pokonania najeźdźcy. W dalszych słowach w plastyczny sposób przedstawiają całą historię ostatniej wojny.
Epejsodion I
Król wezwał radę starszych aby uzasadnić przed nimi swe prawa dla całej władzy, skoro nie żyją już potomkowie Edypa. Chce także wyjaśnić, czym kierował się wydając rozkaz o zakazie grzebania ciała Polinejkosa. Zdaniem króla Polinejkos był zdrajcą, działał przeciwko ziemi swych ojców, dlatego nie może zostać pochowany. Starszyzna uznaje prawowitość władzy Kreona, jednak podkreśla, że w wypadku jego ostatniego rozkazu, który choć uszanują, to nie z przekonania, ale z obawy przed konsekwencjami.
Do króla przybiega strażnik i już od progu, nie wyjawiając jeszcze o co chodzi, tłumaczy, że to nie jego wina.
Akcja utworu rozpoczyna się przed świtem, zaraz po nocy, podczas której miało miejsce oblężenie miasta. Antygona dowiaduje się o rozkazie wydanym przez Kreona wcześniej niż jej siostra Ismena, dlatego spotyka się z nią na osobności, aby wyjawić jej swój plan pogrzebania brata nawet wbrew woli władcy. Ismena boi się pomagać siostrze, gdyż sprzeciwienie się rozkazowi Kreona będzie karane śmiercią.
Przypomina Antygonie o tym, ile nieszczęścia spotkało już ich rodzinę – tragiczna śmierć matki, okaleczenie się ojca, śmierć obydwu braci, a teraz i one mogą podzielić ich los, jeśli nie będą posłuszne Kreonowi. Antygona nie zmusza siostry do pójścia wraz z nią i pogrzebania brata. Nie boi się też konsekwencji swego czynu. Mówi: „Pogrzebię. Potem – zginę, ale z chwałą!”. Ismena nie pochwala kroku siostry, uważa go za nierozważny. Odprowadza wzrokiem wychodzącą spełnić swe postanowienie Antygonę, a sama wraca do komnat niewieścich.
Parodos
O świcie na scenie zjawia się chór starców tebańskich, wezwanych przez Kreona na naradę. W ich pieśni wyraża się triumf z powodu pokonania najeźdźcy. W dalszych słowach w plastyczny sposób przedstawiają całą historię ostatniej wojny.
Epejsodion I
Król wezwał radę starszych aby uzasadnić przed nimi swe prawa dla całej władzy, skoro nie żyją już potomkowie Edypa. Chce także wyjaśnić, czym kierował się wydając rozkaz o zakazie grzebania ciała Polinejkosa. Zdaniem króla Polinejkos był zdrajcą, działał przeciwko ziemi swych ojców, dlatego nie może zostać pochowany. Starszyzna uznaje prawowitość władzy Kreona, jednak podkreśla, że w wypadku jego ostatniego rozkazu, który choć uszanują, to nie z przekonania, ale z obawy przed konsekwencjami.
Do króla przybiega strażnik i już od progu, nie wyjawiając jeszcze o co chodzi, tłumaczy, że to nie jego wina.
