w., nadał filozofii nowy kierunek, oddzielając to, co w świecie stałe i niezmienne (byty), od tego, co zmienne (zjawiska). Założył Akademię w Atenach i napisał 27 dialogów, których bohaterem jest najczęściej Sokrates i jego rozmówcy. Tworzy teorię idei (idealizm obiektywny) – to idee są prawdziwymi bytami, są wieczne i niezniszczalne, rzeczy zaś jedynie je przypominają.
Uczniem Platona był Arystoteles, żyjący w IV w. p.n.e. Wstąpił on do Akademii w wieku 17 lat. Odrzucił przekonanie mistrza o bycie idealnym; według niego własności idei zawarte są w każdym z bytów, które zbudowane są z formy – tego, co niezmienne i ogólne - i materii. Ustanowił on hierarchię bytów – najniżej znajduje się przyroda nieorganiczna, wyżej zwierzęta i rośliny, jeszcze wyżej człowiek, a ponad nim absolut. Uznawał, że poznanie może odbywać się tylko przez doświadczenie, a najwyższym dobrem jest szczęście; sama przyjemność nie jest zła kiedy człowiek kieruje się zasadą złotego środka – umiarem i rozumem.
Szczęście było bardzo istotną kwestią epikurejczyków, zawdzięczających swą nazwę Epikurowi z Samos. Według nich najwyższym dobrem jest spokój duszy, który można osiągnąć unikając cierpienia i korzystając rozsądnie z ziemskich radości.
Inną postawę etyczną prezentowali stoicy. Twórcą tej szkoły filozoficznej był Zenon z Kition. Głosi ona życie zgodne z rozumem, polegające na wyzbyciu się namiętności. Należy dążyć do postawy mędrca, który niezależnie od otaczającego go świata pozostaje spokojny i opanowany, co daje mu wolność; mądrość umożliwia mu ocenianie świata i jego afirmację.
W IV wieku rozwija się historiografia, zapoczątkowana w V wieku p.n.e. Największymi historiografami Grecji byli Herodot, Tukitydes iKsenofon. Herodot, autor "Historii", jako
