zachowało się 7, m.in. „Prometeusz skowany” i „Oresteja”. Często grupował swoje dramaty w trylogie To on wprowadził na scenę drugiego aktora, dzięki czemu podniosła się ranga dialogu scenicznego.
Drugim wielkim dramatopisarzem starożytności był Sofokles – autor ponad stu dwudziestu sztuk, lecz zachowało się do naszych czasów zaledwie 7 , m.in. „Antygona” i „Król Edyp”. W swych dramatach kładł duży nacisk na wewnętrzne przeżycia bohaterów. Wprowadził kolejnego, trzeciego aktora na scenę.
Trzecim słynnym twórcą greckiego dramatu był Eurypides, autor co najmniej 92 sztuk (m.in. „Elektry” i „Medei”), który jednak za życia nie był doceniony. Częściowo zachowało się 67 jego dzieł, w pełni jednak tylko 19. W jego dziełach mity są jedynie pretekstem do przedstawienia losów życia ludzkiego. Wykorzystywał często mało znane historie, dlatego zawierał w swych sztukach obszerne prologi, których celem było przybliżenie postaci bohaterów. Ludzie, o których pisał, nie byli idealizowanymi bohaterami, a zwykłymi postaciami, przez co jego dramaty wydają się być o wiele bardziej tragiczne, niż utwory innych autorów. Często pisał o kobietach. Zrezygnował także z koturnowości na scenie.
Grecy tworzyli także komedie, także wywodzące się z obrzędów dionizyjskich. Jedynymi z najwcześniejszych tego typu utworów, jakie zachowały się do naszych czasów, to komedieArystofanesa, który ośmieszał w nich m.in. demokrację ateńską („Ptaki”) czy Sokratesa („Chmury”). W IV wieku tworzył Menander, autor „Mizantropa” (to jedyna jego zachowana do naszych czasów sztuka). Opisywał on śmiesznostki życia codziennego.
-
IV wiek p.n.e. - okres filozofów
Początkowo filozofia grecka zajmowała się przyrodą i poszukiwaniem arche – zasady rządzącej światem i przyczyny jego powstania.
Platon, żyjący w V/IV
