do boju, sławił bohaterstwo Spartan i nawoływał do walki z powstańcami messeńskimi.
Innego typu poezję tworzył Anakreont, żyjący w połowie VI w. p.n.e. Pochodził z Teos w Azji Mniejszej. Prezentuje on nurt sympotyczny (biesiadny), a w jego twórczości odbija się filozofia epikurejska – sławi on życie, radości, miłość, zabawę. Pisał elegie i pieśni liryczne. Od jego imienia pochodzi nazwa rodzaju lekkiego wiersza – anakreontyku.
Pod koniec VI wieku tworzył Pindar, często uznawany za największego greckiego poetę. Tworzył wiersze wychwalające zwycięzców Igrzysk Olimpijskich.
Poetą tworzącym na zamówienie był Symonides z Keos, żyjący na przełomie VI i V wieku p.n.e. Pisał peany i dytyramby, a także pieśni choralne. Jest znany z epigramatu termopilskiego „Przechodniu, powiedz Sparcie: tu leżym, jej syny,/Prawom jej do ostatniej posłuszni godziny”.
-
V wiek p.n.e. - epoka dramatu
Nie byłoby dramatu bez teatru antycznego, ten zaś wywodzi się z obrzędów wykonywanych ku czci Dionizosa. Podczas poświęconego mu święta – Wielkich Dionizji - chór odziany w koźle skóry, symbolizujący jego orszak, wykonywał pieśń pochwalną (dytyramb). Z chóru z czasem wyodrębnił się pierwszy aktor, rozmawiający z orszakiem, zrezygnowano też z tematu Dionizosa i przedstawiano wydarzenia znane z mitów. Wymusiło to zamianę orszaku Dionizosa na chór odpowiadający tematowi opowieści. Od 4200 roku p.n.e. sztuki zaczęto wystawiać nie tylko podczas Wielkich Dionizji, ale także Lenajów – święta odbywającego się na przełomie stycznia i lutego, także ku czci Dionizosa. Podczas uroczystości trzech poetów rywalizowało ze sobą, prezentując tak zwaną tetralogię: trzy tragedie i jeden dramat satyrowy.
Pierwszym wielkim twórcą greckiego dramatu był Ajschylos – autor około 70-90 utworów, spośród których
