w którym przedstawione są opisywane przez niego wydarzenia, jest odbiciem świata, w który wierzyli Grecy - zamieszkanego przez bogów i inne istoty nadprzyrodzone, które ciągle ingerowały w życie ludzkie, nierzadko decydując o ich życiu lub śmierci; główni bohaterowie są herosami, pochodzącymi ze związków boga z człowiekiem.
Drugim wielkim twórcą tego okresu był Hezjod, żyjący około 700 roku p.n.e. Wprowadził on nowe gatunki eposu: kosmologiczny - "Teogonia" (mówiący o genezie świata i ludzkości), genealogiczny - "Katalog niewiast" (opowiadający o początkach rodów wywodzących się ze związków bogów i śmiertelniczek) oraz dydaktyczny - "Prace i dnie" (zawierający rady i wskazówki dla czytelnika). W "Pracach i dniach", opowiadających o wiejskim życiu i pracy na roli, pojawia się pierwsza bajka, mówiąca o jastrzębiu i słowiku. W "Teogonii" Hezjod zawarł wyobrażenia starożytnych dotyczące genezy wszechświata - stąd znany jest nam mit o jego powstaniu.
-
VII-VI wiek p.n.e. - wiek liryki
Poezja grecka wywodzi się prawdopodobnie z pieśni ludowych. Największą poetką starożytności była Safona, żyjąca na przełomie VII i VI wieku p.n.e. Pochodziła z Mityleny na wyspie Lesbos, gdzie prowadziła szkołę dla dziewcząt. Istnieje legenda, według Safona popełniła samobójstwo, rzucając się w morze, z powodu nieodwzajemnionej miłości. Poetka jest autorką około dziewięciu tysięcy wierszy, jednak zachowała się ich niewielka część. Jej poezja ma bardzo osobisty charakter, częstymi tematami są miłość , przyjaźń, jej brat oraz natura. Stworzyła tak zwaną strofę saficką, mającą trzy jedenastosylabowe wersy i jeden pięciosylabowy.
Poważniejszą tematyką zajmował się Tyrtajos, żyjący w połowie VII wieku p.n.e. – jemu zawdzięcza się nazwę poezji tyrtejskiej. Pisał on elegie wojenne, zagrzewał
