Quo vadis - Geneza utworu

    "Quo Vadis. Powieść z czasów Nerona" Henryk Sienkiewicz wydawał we fragmentach w Gazecie Polskiej (Warszawa), Czasie (dziennik, Kraków) i Dzienniku Poznańskim. Powieść cieszyła się popularnością i w 1896 roku wydano ją w całości. Obecnie część rękopisu przechowuje się we wrocławskim Ossolineum. Powszechnie uważa się, że to za tę powieść Sienkiewicz otrzymał Nobla w 1905 roku, w istocie jednak otrzymał ją za ogół swych osiągnięć. "Quo Vadis" przetłumaczono na ponad pięćdziesiąt języków. Tytuł w języku łacińskim znaczy "Dokąd idziesz?" i stanowi nawiązanie do słów, które święty Piotr wypowiedział do Jezusa Chrystusa: "Quo vadis, Domine?" ("Dokąd idziesz, Panie?"). Tworząc "Quo vadis" autor wykorzystał swoje zamiłowanie do historii starożytnej oraz znajomość zabytków literatury łaciny klasycznej. Kultura antyczna jawiła mu się jako wielka, dobra i pełna harmonii. Sienkiewicz utrzymywał, że inspirował się "Antychrystem" Renana, dziełami Tacyta, Swetoniusza i Don Cassiusa, Kraszewskiego "Rzymem za Nerona" i "Irydionem" Krasińskiego. Któregoś razu autor natknął się na kościół, w którym znajduje się kamień z odciskiem stopy Chrystusa. Kaplica z relikwią nosi nazwę „Domine, quo vadis?”.
    Akcję utworu Sienkiewicz osadził w czasach odległych - Starożytnym Rzymie czasów końca panowania cesarza Nerona (63-66 n.e.) do jego śmierci. W powieści występuje kilka faktów historycznych, które umożliwiają dokładne określenie lat. Są to: zawarcie pokoju z Armenią w 63 roku, śmierć Klaudii Augusty, córki Nerona, w 63 roku, pożar Rzymu w roku 64, śmierć Petroniusza w 66 i śmierć Nerona w 68. Jest to czas umierających wartości klasycznych i nadejścia wartości chrześcijańskich. Pisarz oddał realia Rzymu tamtych czasów, przedstawiając mozaikę kulturową Wiecznego Miasta i państwa, nad którym