Czas:
Akcja powieści rozpoczyna się wiosną 63 roku. W tym czasie do Rzymu przybywa Marek Winicjusz. Dowodzi to, że „Quo vadis” jest historią zbeletryzowaną, gdyż tylko Ligia, Ursus, Winicjusz i Chilon – postacie zdecydowanie pierwszoplanowe (pomijamy postaci drugo- i trzecioplanowe), są fikcyjnymi postaciami. Sienkiewicz oparł fakty na historii Rzymu, stąd autentyczne postacie Aulusa Plaucjusza i Pomponii Grecyny. W rzeczywistości miały również miejsce: sąd rodziny, jaki odbył się nad Pomponią, uczta wydana przez Tygellina na stawie Agrypy, wojna o Armenię, jak i naprawdę istniały postacie Petroniusza, Witeliusza, Watyniusza, senatorowie i augustianie.
W nocy z 18 na 19 lipca 64 roku wybuchł w Rzymie pożar. Wydarzenie miało miejsce w historii, a i w powieści Sienkiewicza pełni ważną rolę, gdyż w tym momencie, kiedy szukano winnych, ogólną niechęć zwrócono przeciw chrześcijanom, których wówczas uważano za groźną sektę. Rozpoczęły się prześladowania chrześcijan, mordowano ich w okrutny sposób, co Sienkiewicz dokładnie opisał w „Quo vadis”. Wówczas zamiast strachu chrześcijanie zaczęli budzić współczucie.
Z kolejnych lat ważnymi datami, wokół których krąży fabuła „Quo vadis”, są rok 66 – samobójstwo Petroniusza, i rok 68 – śmierć Nerona („Epilog”).
Miejsce:
Miejsce akcji jest oczywiste i łatwe do określenia, jak to w powieściach historycznych bywa. Wszystkie wydarzenia mają miejsce w Rzymie – najwspanialszym mieście, stolicy imperium rzymskiego. Sienkiewicz, który bywał w Rzymie wielokrotnie: 1879, 1886, 1890, 1893, 1894, dlatego miał okazję dokładnie zbadać topografię miasta i dokładnie opisać wszystkie uliczki, place i zaułki, na które trafiamy wraz z bohaterami powieści.
Przez krótki czas możemy również zaobserwować Akcjum, do którego wyjechał Neron i jego dwór.
Akcja powieści rozpoczyna się wiosną 63 roku. W tym czasie do Rzymu przybywa Marek Winicjusz. Dowodzi to, że „Quo vadis” jest historią zbeletryzowaną, gdyż tylko Ligia, Ursus, Winicjusz i Chilon – postacie zdecydowanie pierwszoplanowe (pomijamy postaci drugo- i trzecioplanowe), są fikcyjnymi postaciami. Sienkiewicz oparł fakty na historii Rzymu, stąd autentyczne postacie Aulusa Plaucjusza i Pomponii Grecyny. W rzeczywistości miały również miejsce: sąd rodziny, jaki odbył się nad Pomponią, uczta wydana przez Tygellina na stawie Agrypy, wojna o Armenię, jak i naprawdę istniały postacie Petroniusza, Witeliusza, Watyniusza, senatorowie i augustianie.
W nocy z 18 na 19 lipca 64 roku wybuchł w Rzymie pożar. Wydarzenie miało miejsce w historii, a i w powieści Sienkiewicza pełni ważną rolę, gdyż w tym momencie, kiedy szukano winnych, ogólną niechęć zwrócono przeciw chrześcijanom, których wówczas uważano za groźną sektę. Rozpoczęły się prześladowania chrześcijan, mordowano ich w okrutny sposób, co Sienkiewicz dokładnie opisał w „Quo vadis”. Wówczas zamiast strachu chrześcijanie zaczęli budzić współczucie.
Z kolejnych lat ważnymi datami, wokół których krąży fabuła „Quo vadis”, są rok 66 – samobójstwo Petroniusza, i rok 68 – śmierć Nerona („Epilog”).
Miejsce:
Miejsce akcji jest oczywiste i łatwe do określenia, jak to w powieściach historycznych bywa. Wszystkie wydarzenia mają miejsce w Rzymie – najwspanialszym mieście, stolicy imperium rzymskiego. Sienkiewicz, który bywał w Rzymie wielokrotnie: 1879, 1886, 1890, 1893, 1894, dlatego miał okazję dokładnie zbadać topografię miasta i dokładnie opisać wszystkie uliczki, place i zaułki, na które trafiamy wraz z bohaterami powieści.
Przez krótki czas możemy również zaobserwować Akcjum, do którego wyjechał Neron i jego dwór.
