Historia małżeństwa ma swój początek w kwietniu, kończy się natomiast w listopadzie. Zima, chłód i śnieg spajają więc całość fabuły. Śnieg symbolizuje umieranie, a wiosna życie. Motyw śniegu wiąże się również z zapomnieniem, tak jak w zimie wszystko dookoła zostaje zapomniane, przykryte przez śnieg. Kluczowe wydaje się być zdanie wypowiadane pod koniec przez narratora: „Któż jednak powie, że za tymi chmurami nie ma słońca?”. W całej swojej dramatycznej wymowie możemy dostrzec nutę optymizmu. Słońce to symbol miłości i dobroci. Ta ludzka dobroć i poświecenie pozwalają na zniknięcie śniegu, który symbolizuje optymizm.
Prócz tytułowej kamizelki, motyw śniegu (zimy, zimna) jest równie ważnym motywem noweli. Pełni tak ważną rolę, ponieważ pozwala wykryć sensy „nadane” całości. Prus dzięki wprowadzeniu tego motywu uogólnił zarówno losy bohaterów, jak i narratora. Choć słowo „śnieg” pojawia się w utworze tylko siedem razy, co w porównaniu do kamizelki jest liczbą niewielką, to jednak występuje w określonych i doniosłych sytuacjach. Pojawia się w całej noweli, np. podczas kupna kamizelki czy rozmyślań narratora o zmarłym sąsiedzie. Historia małżeństwa rozpoczyna się w kwietniu, czyli na początku wiosny, gdy wszystko budzi się do życia, a trwa do końca listopada. Wówczas to pojawia się pierwszy śnieg – znak zmiany, nadejścia zimy. Motyw śniegu występuje także w zakończeniu noweli: „Padał tylko śnieg taki gęsty i zimny, że nawet w grobach marzły ludzkie popioły”, sygnalizując pesymistyczną wymowę krótkiego dzieła Prusa, ponieważ bez względu na wysiłki człowieka wszystko i tak zostanie przysypane śniegiem i zapomniane. W tym kontekście ważne staje się kluczowe zdanie utworu: „Któż jednak powie, że za tymi chmurami nie ma słońca?”, będące śladem nadziei i nuty optymizmu, bowiem owo słońce za chmurami jest symbolem bezgranicznej miłości, gotowej na największe poświęcenia.
