Sposób ukazania wydarzeń historycznych w „Ogniem i mieczem”
Henryk Sienkiewicz zakończył pisanie „Ogniem i mieczem” w 1884 roku. Jest to powieść historyczno-przygodowa, w której wydarzenia autentyczne przeplatają się z wykreowanymi przez pisarza. Akcja osadzona została podczas powstania Kozaków na Ukrainie pod wodzą Bohdana Chmielnickiego w latach 1648-1651.
Sienkiewicz ma specyficzne podejście do prawd historycznych. W swoich powieściach modyfikuje fakty bądź pokazuje je tylko z jednej strony, tak, aby przystosować je dla swoich własnych celów. Czytając „Ogniem i mieczem” możemy łatwo wywnioskować, że bunty kozackie uważał za niesłuszne, a walka z powstańcami była obowiązkiem Polaków. Fakty, które przekazują historycy, wyglądają nieco inaczej. XVII-wieczna Ukraina, część polskiego królestwa, rządzona była przez polską magnaterię, która nie przejmowała się ciężkim losem Kozaków i uważała, że ma święte prawo do ich wykorzystywania, bowiem należała przecież do wyższego, uprzywilejowanego stanu społecznego. Z tego powodu kresy południowo-wschodnie stały się miejscem ucisku pańszczyźnianego, skupianego na ludności kozackiej. Nic dziwnego, że wciąż gnębiony naród postanowił walczyć o swobody, a nie mógł tego zrobić w żaden inny sposób, jak siłą. Sienkiewicz interpretował te fakty poprzez pryzmat interesów szlacheckich, dlatego odbierał działania zniewolonego ludu jako bunt skierowany przeciwko prawnie ustanowionej władzy. Jako patriota uważał, że szlachta miała wszelkie prawo, by w imię prawa i obrony kraju przeciwko kozackiemu zagrożeniu samemu dokonywać krwawych mordów na powstańcach. Tymczasem prawdą jest, że podczas planowania Wojny Tureckiej król polski obiecał Kozakom swobody, jednak ze swoich obietnic się nie wywiązał, co przechyliło szalę goryczy i zdecydowało
Henryk Sienkiewicz zakończył pisanie „Ogniem i mieczem” w 1884 roku. Jest to powieść historyczno-przygodowa, w której wydarzenia autentyczne przeplatają się z wykreowanymi przez pisarza. Akcja osadzona została podczas powstania Kozaków na Ukrainie pod wodzą Bohdana Chmielnickiego w latach 1648-1651.
Sienkiewicz ma specyficzne podejście do prawd historycznych. W swoich powieściach modyfikuje fakty bądź pokazuje je tylko z jednej strony, tak, aby przystosować je dla swoich własnych celów. Czytając „Ogniem i mieczem” możemy łatwo wywnioskować, że bunty kozackie uważał za niesłuszne, a walka z powstańcami była obowiązkiem Polaków. Fakty, które przekazują historycy, wyglądają nieco inaczej. XVII-wieczna Ukraina, część polskiego królestwa, rządzona była przez polską magnaterię, która nie przejmowała się ciężkim losem Kozaków i uważała, że ma święte prawo do ich wykorzystywania, bowiem należała przecież do wyższego, uprzywilejowanego stanu społecznego. Z tego powodu kresy południowo-wschodnie stały się miejscem ucisku pańszczyźnianego, skupianego na ludności kozackiej. Nic dziwnego, że wciąż gnębiony naród postanowił walczyć o swobody, a nie mógł tego zrobić w żaden inny sposób, jak siłą. Sienkiewicz interpretował te fakty poprzez pryzmat interesów szlacheckich, dlatego odbierał działania zniewolonego ludu jako bunt skierowany przeciwko prawnie ustanowionej władzy. Jako patriota uważał, że szlachta miała wszelkie prawo, by w imię prawa i obrony kraju przeciwko kozackiemu zagrożeniu samemu dokonywać krwawych mordów na powstańcach. Tymczasem prawdą jest, że podczas planowania Wojny Tureckiej król polski obiecał Kozakom swobody, jednak ze swoich obietnic się nie wywiązał, co przechyliło szalę goryczy i zdecydowało
