Obrazki więzienne Konopnickiej to cykl trzech opowiadań zapisanych w formie reportażu, dotyczących życia i reguł panujących w jednym z odwiedzanych przez autorkę więzień. Autorka znana z tego, iż dość emocjonalnie podchodzi w swoich utworach do poruszanych przez nią tematów – jest to głównie problematyka niesprawiedliwości społecznej – w mistrzowski wręcz sposób przedstawiła losy swoich bohaterów – postaci autentycznych w realiach życia w jakich przyszło im funkcjonować.
Trudno tutaj o głębszą symbolikę niż stwierdzenie, iż niesprawiedliwość społeczna jest, była i będzie obecna w naszym świecie, bez względu czy ktoś będzie o niej pisał – mówił czy też będzie milczał. Po dziś dzień przecież funkcjonują liczne instytucje – także i więzienia – w których kierownictwo dopuszcza się niesprawiedliwego często przedmiotowego traktowania swoich podopiecznych.
Świat przedstawiony przez Konopnicką można śmiało porównać do Medalionów późniejszej pisarki Zofii Nałkowskiej. Obydwie pisarki przedstawiały w swoich reportażach autentyczny świat, prawdziwe emocje i prawdziwych ludzi. Nawet nie zmieniały często języka jakim ci się posługiwali.
Obrazki więzienne można odczytać także jako pewnego rodzaju apel o to by jeśli zauważymy jakąś niesprawiedliwość, reagowali natychmiast. Jeśli bowiem coś zostanie odpowiednio nagłośnione wówczas istnieją większe szanse na zapobiegnięcie temu.
