Czarne kwiaty to dość wymowny utwór zaliczany do prozy Norwidowskiej. Tytuł pozycji jest dość wymowny – czerń to symbol śmierci czy też żałoby. Natomiast kwiaty to jakby symbol wyjątkowo bliskich i miłych dla autora postaci, osób.
Czarne kwiaty należy także odczytywać jako hołd złożony zarówno życiu jak i śmierci. Jest to doskonałe przypomnienie dla żyjących, iż z życia nie wolno kpić, nie wolno nic pozostawiać na ostatnią chwilę, bo śmierć może przyjść nieoczekiwanie, bez żadnej zapowiedzi. Hołd śmierci poeta składa jako podkreślenie jej ważnej cechy – śmierć nie wybiera i nie oszczędza nikogo. Bywa tak samo niełaskawa dla wielkich jak i dla ludzi zwyczajnych.
W dziele tym, autor wspomina wiele wybitnych jednostek ówczesnej epoki, jednocześnie oddając należny im szacunek, o który w czasach gdy żyli i tworzyli było niezmiernie trudno. Romantyzm bowiem to epoka ogromnego niezrozumienia szczególnie dla artystów, którzy bądź to samych siebie kreowali na dramatycznych bohaterów, postacie nierozumiane, odtrącane, indywidualistów. Bądź też w swoich dziełach pragnęli zawrzeć cały ból świata otaczającego ich. Czarne kwiaty niczym nie wyróżniają spośród licznych dzieł tamtej epoki.
