Andrzej Kmicic, chorąży orszański, człowiek młody i bardzo porywczy. Bardzo przystojny, od razu spodobał się Oleńce. Zdolny żołnierz i dowódca, odważny, jednocześnie nie potrafiący odróżniać dobra od zła. Przyzwyczajony do narzucania innym swej woli, murem stoi za swoimi ludźmi. Swawolnik – zezwolił kompanom na pijacką ucztę w Lubiczu i niszczenie portretów przodków Billewiczów. Zmienia się pod wpływem Oleńki, ale mimo wszystko nie potrafi powstrzymać swej gwałtownej natury. Pali Wołmontowicze i staje się banitą. Na szczęście dla Kmicica wybucha wojna i może odkupić swe winy. Choć na początku jest to niełatwe: wiąże się przysięgą z Radziwiłłem, zdrajcą ojczyzny i zostaje odrzucony przez szlachtę. Ale stopniowo jego charakter zmienia się, Kmicic pokornieje i uczy się powstrzymywać swe zapędy. Wiernie służy królowi, jednocześnie daje popis męstwa w walce z najeźdźcą. Zawzięcie ściga księcia Bogusława, który uprowadził Oleńkę. Kmicic potrafi zrezygnować z prywatnego interesu na rzecz dobra ojczyzny – rusza na wojnę węgierską zamiast spieszyć do Oleńki. Ale jego trud zostaje nagrodzony.
