Utwór ten jest jednocześnie hymnem pochwalnym na cześć jednego z dzielnych powstańców oraz wyrazem głębokiej obawy o zapomnienie przez potomnych tego wielkiego wydarzenia oraz poświęcenia powstańców.
Wiersz ten nawiązuje do myśli, iż „dopóty istniejemy dopóty inni pamiętają o nas”. Emigranci biorący udział w tym ogromnym zrywie jakim było powstanie listopadowe, najbardziej obawiali się właśnie „niepamięci” o tym czego dokonali i kim byli. Współcześnie odczytując ten wiersz można się dopatrzeć pewnych podobieństw – wiele sław sportu czy innych dziedzin życia politycznego, kulturalnego czy społecznego, z chwilą gdy stają się starzy i niedołężni są zapominani przez społeczeństwo. Często pamięć o nich powraca dopiero z chwilą ich śmierci i to też często na krótko.
Utwór ten pokazuje dramatyzm sytuacji polskich emigrantów, w tym także żołnierzy – owy główny i tytułowy bohater umiera na łożu szpitalnym. Nie ma przy nim nikogo bliskiego. Człowiek ten zostaje także wcześniej pozbawiony wszelkich środków do życia. Los bohaterskiego emigranta zostaje porównany do losu człowieka odartego z wszelkiej czci i godności oraz z wszelkich honorów czy przywilejów.
Jest to utwór pełen przejmującego dramatyzmu.
Utwór ten jest jednocześnie hymnem pochwalnym na cześć jednego z dzielnych powstańców oraz wyrazem głębokiej obawy o zapomnienie przez potomnych tego wielkiego wydarzenia oraz poświęcenia powstańców.
Wiersz ten nawiązuje do myśli, iż „dopóty istniejemy dopóty inni pamiętają o nas”. Emigranci biorący udział w tym ogromnym zrywie jakim było powstanie listopadowe, najbardziej obawiali się właśnie „niepamięci” o tym czego dokonali i kim byli. Współcześnie odczytując ten wiersz można się dopatrzeć pewnych podobieństw – wiele sław sportu czy innych dziedzin życia politycznego, kulturalnego czy społecznego, z chwilą gdy stają się starzy i niedołężni są zapominani przez społeczeństwo. Często pamięć o nich powraca dopiero z chwilą ich śmierci i to też często na krótko.
Utwór ten pokazuje dramatyzm sytuacji polskich emigrantów, w tym także żołnierzy – owy główny i tytułowy bohater umiera na łożu szpitalnym. Nie ma przy nim nikogo bliskiego. Człowiek ten zostaje także wcześniej pozbawiony wszelkich środków do życia. Los bohaterskiego emigranta zostaje porównany do losu człowieka odartego z wszelkiej czci i godności oraz z wszelkich honorów czy przywilejów.
Jest to utwór pełen przejmującego dramatyzmu.
