w gniew. Od Basi dowiaduje się, że Krzysia i Ketling kochają się wzajemnie. W porywie gniewu chciał wyzwać Szkota na pojedynek, jednak w końcu godzi się z nim i wybacza swej byłej narzeczonej. Barbara wykorzystuje sytuację i oświadcza się Michałowi, mówiąc wprost, że go kocha i chce zostać jego żoną w dowolnej chwili. Wołodyjowski żeni się z nią, kupuje kilka wiosek pod Kamieńcem i tam zamieszkuje z żoną i panem Zagłobą.
Nadszedł rok 1671, do Michała przybyły rozkazy hetmańskie, by objął straż w Chreptiowie, nad granicą mołdawską. Basia nie zamierza spokojnie siedzieć w domu i czekać na powrót męża, wymusza na nim, by zabrał ją ze sobą. W końcu uzgodnili, że wyruszy sam, a kiedy Chreptiów będzie dobrze przygotowany, pośle żołnierzy po nią i Zagłobę. Tak też się stało – po bliskich Michała przybył pan Snitko oraz młody Tatar, Mellechowicz, który był oficerem w służbie Rzeczpospolitej.
Z nadejściem zimy dwóch w Chreptiowie stał się lokalnym centrum życia towarzyskiego, a Basieńka jego największą ozdobą. Podczas długich wieczorów starzy ludzie opowiadają swe przygody. Któregoś razu ktoś wspomina historię Tuhaj-beja i tajemniczych losów jego syna, który zniknął bez wieści. Pewnego dnia ludzie Wołodyjowskiego napotkali w stepie Kozaka, u którego znaleziono listy do Mellechowicza od Kryczyńskiego, polskiego Tatara, który zdradził ojczyznę. Wołodyjowski przesłuchał Mellechowicza i dowiedział się, że zaczął on wymieniać korespondencję z Tatarami, aby z polecenia hetmana nakłonić ich do ponownego przejścia na stronę Rzeczpospolitej. Po rozmowie Mellechowicz rozmawiał ze złapanym Kozakiem, Lipkiem Halim, i polecił, by powiadomił Tatarów, by byli gotowi. Staje się jasne dla czytelnika, że Mellechowicz spiskuje przeciwko Polsce.
Do Wołodyjowskiego dochodzi
