Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
ZAMKNIJ X

Śmierć w Wenecji - Motyw miłości

Uczucie, jakim Gustaw obdarza Tadzia, jest miłością. Przypadkowa obserwacja chłopca burzy dotychczasowe pojęcie piękna i sztuki bohatera – dojrzałego człowieka, uznanego pisarza i wielkiego estety. Aschenbach wierzy, że prawdziwa wielkość wymaga ograniczeń, wyrzeczeń i panowania nad własną wolą. Tak żył dotychczas i dzięki temu zyskał sławę. Obserwując chłopca doznał olśnienia, że uosobieniem sztuki jest tak naprawdę uroda i witalność ludzkiego życia. Dla schorowanego pisarza Tadzio stał się symbolem tego wszystkiego, czego on sam wyrzekł się w młodości. Początkowy zachwyt z biegiem czasu zamienia się w platoniczną miłość (rozważania o Fajdrosie), a ta w chorobliwą namiętność. Gustaw jest zachwycony i jednocześnie przerażony siłą swojego obłędu. Zdaje sobie sprawę z tego, że jego zachowanie jest niewłaściwe, jednak pokusa jest zbyt silna. Bohater do końca pozostaje pod urokiem obiektu swych uczuć, co przypłaca życiem.