Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
ZAMKNIJ X

Śmierć w Wenecji - Motyw przemiany

Przemijanie to jeden z głównych motywów poruszanych w utworze. Akcja noweli obejmuje ostatnie tygodnie życia głównego bohatera. Gustaw podświadomie czuje zbliżający się kres życia, obawia się go. Stara się podsumować swoje dotychczasowe osiągnięcia i uciec przed złymi przeczuciami. Podróż do Wenecji ma obudzić dobre wspomnienia i przywrócić nadzieję. Niestety sama podróż i przyjazd do miasta potęgują wrażenie przemijalności. Miasto wydaje się obce, chorobliwe i niebezpieczne. Gustaw ma wrażenie, że odbywa swoją ostatnią podróż. Irytuje go zachowanie pasażerów statku, drażni i przeraża wygląd weneckiej gondoli: „osobliwa ta łódź (…) niesamowicie czarna, jak bywają tylko trumny (…) przypomina bardziej jeszcze samą śmierć, mary, posępny obrzęd i ostatnią, milczącą podróż.” Każda kolejna wyprawa do miasta przynosi rozczarowanie i rosnące poczucie niebezpieczeństwa. Realnym zagrożeniem okaże się ukrywana przez władze miasta informacja o epidemii cholery. Zapach środka dezynfekującego kojarzy się bohaterowi z zapachem śmierci, duszne powietrze miejskie z oddechem umierającego człowieka. W finale utworu Gustaw poddaje się chorobliwej atmosferze miasta, zostaje w hotelu pomimo licznych ostrzeżeń i umiera wpatrzony w sylwetkę Tadzia.