Utwór pochodzi ze zbioru Vade-mecum, napisanego około 1868 roku. Pielgrzym w okresie romantyzmu miał wydźwięk pozytywny, był synonimem Polaka – tułacza, którego brak własnej Ojczyzny zmusił do wędrówki po obcych krajach. Wiersz również jest odpowiedzią dla różnego rodzaju Panów, którzy gardzili każdym, kto nie posiadał nawet choćby jednej wioski. Norwid protestuje w wierszu gloryfikując „stanów-stan”, stan wolnego ducha, który obcuje z wyższymi sferami, nie przykuty do ziemskiego padołu żadnymi troskami doczesności.
Utwór pochodzi ze zbioru Vade-mecum, napisanego około 1868 roku. Pielgrzym w okresie romantyzmu miał wydźwięk pozytywny, był synonimem Polaka – tułacza, którego brak własnej Ojczyzny zmusił do wędrówki po obcych krajach. Wiersz również jest odpowiedzią dla różnego rodzaju Panów, którzy gardzili każdym, kto nie posiadał nawet choćby jednej wioski. Norwid protestuje w wierszu gloryfikując „stanów-stan”, stan wolnego ducha, który obcuje z wyższymi sferami, nie przykuty do ziemskiego padołu żadnymi troskami doczesności.
