Tytułowa bohaterka sztuki Zapolskiej. To osoba energiczna, zdecydowana, stawiająca na baczność cały dom i wszystkich jego mieszkańców, despotka, można by rzec. Podporządkowała sobie nawet męża, który od kilku lat milczy i chodzi jak w przysłowiowym „zegarku”. Hesia nazywa matkę „wichrem” (do Meli: „Zostań jeszcze – już wicher przeleciał”), co świadczy o tym, że pani domu jest postrachem całej rodziny i właśnie takie przede wszystkim można dostrzec uczucia między nią a dziećmi. Mimo że wielokrotnie Dulska wspomina o matczynej miłości, tak naprawdę jest to nie miłość, a skrupulatna drobiazgowość w dbaniu o dom i najbliższych, pozbawiona głębszych uczuć.
Kolejną cechą, o której należy wspomnieć, to dwulicowość i zakłamanie bohaterki. Tytułowa moralność potraktowana jest w sposób opaczny, ponieważ u Anieli Dulskiej jest ona pozorna i ogranicza się do pustych fraz, które pani domu wygłasza do wszystkich napotkanych na swojej drodze osób, od męża zaczynając, a na Lokatorce kończąc. Obłuda i fałsz towarzyszące jej na co dzień, najpełniej można dostrzec w głównym konflikcie utworu – Dulska przez palce patrzy na romans syna z służącą, byle tylko zatrzymać go w domu i nie pozwalać włóczyć się po nocnych lokalach. Toleruje wewnętrzny skandal w zaciszu czterech ścian, byle tylko nie wyszedł na światło dzienne. Także fakt, iż wynajmuje mieszkanie kobiecie lekkich obyczajów, stara się usprawiedliwić stwierdzeniem, że pieniądze z czynszu idą na płacenie podatków.
Zamieszanie, które stało się udziałem jej domu, nie przyniosło Dulskiej żadnej lekcji. Przechodzi nad nim do porządku dziennego, kierując swoją uwagę jedynie na to, by odzyskać pieniądze, które straciła na wypłacie odszkodowania dla Hanki. Chciwość i skąpstwo nieodłączne cechy je charakteru.
Warto również wspomnieć o ograniczeniu i zacofaniu kulturalnemu. Dulska zarzuca Juliasiewiczowej chodzenie do teatru i prenumeratę czasopism.
Ogólnie rzecz biorąc jest to bohaterka skupiająca na sobie wszystkie negatywne cechy ówczesnej młodopolskiej warstwy mieszczańskiej.
