Gabriela Zapolska - biografia
Gabriela Zapolska (właściwie Maria Gabriela Korwin- Piotrowska) urodziła się 30 marca 1857 roku w Podhajcach. Była dramatopisarką, powieściopisarką i publicystką. Pochodziła z rodziny ziemiańskiej. Rodzice dbali o edukację córki sprowadzając nauczycieli do domu. Kontynuowała naukę w zakładzie Sacre Coeur, a także prywatnym Instytucie Wychowawczo- Naukowym we Lwowie. W 1876 roku poślubiła Konstantego Śnieżko- Błockiego, porucznika gwardii carskiej. Małżeństwo nie trwało jednak długo i rozpadło się w roku 1888. Po rozstaniu została aktorką w jednym z krakowskich teatrów. Następnie występowała we Lwowie i Poznaniu. Grała także dla półamatorskich teatrów Galicji, Kongresówki i Poznańskiego. Zawodową pracę w teatrze rozpoczęła dopiero od roku 1879. Nie została jednak doceniona przez widzów i w 1889 roku wyjechała do Paryża. Podróż nie zakończyła się oczekiwanym sukcesem. Po powrocie do kraju usiłowała dostać się do Teatrów Rządowych, niestety bezskutecznie. Poświęciła się pisarstwu i w roku 1883 roku zadebiutowała opowiadaniem „Jeden dzień z życia róży” pod pseudonimem Gabriela Zapolska. Od 1904 roku zamieszkała we Lwowie. Z drugim mężem, malarzem Stanisławem Janowskim założyła zespół teatralny, z którym objeżdżała całą Galicję. W 1912 roku wzięła udział w Wystawie Pracy Kobiety Polskiej. Została także członkiem komisji artystycznej Teatru Premier. Współpracowała z lwowskim Teatrem niezależnym do roku 1914, kiedy to wojska rosyjskie zajęły Lwów. Wtedy Zapolska otworzyła cukiernię. Ostatnie lata życia spędziła w willi na Łyczakowie. 17 grudnia 1921 roku zmarła we Lwowie. Jej ciało spoczywa w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Łyczakowskim.
Najważniejsze dzieła
-
„Jeden dzień z życia róży”,
-
„Menażeria ludzka”,
-
„Żabusia”,
-
„Moralnośc pani Dulskiej”,
-
„Panna Maliczewska”,
-
„Ich czworo”,
-
„Kobieta bez skazy”,
-
„Z pamiętników młodej mężatki”.
