Wiersz posiada jednolity nastrój, pełny tęsknoty i żalu. Zostaje on jednak przełamany w finale utworu, kiedy podmiot liryczny wyraża swój ogromny ból.
Wiersz pod względem formalnym przypomina prostą, ludową piosenkę. Jest rytmiczny i występują tu refrenowe powtórzenia. Ważną rolę pełni anaforyczne powtórzenie otwierające kolejne strofy wiersza: „Do kraju tego..”, które jednocześnie stanowi rodzaj poetyckiej peryfrazy. „Ten kraj, w którym…” jest bowiem opisowym określeniem Polski. Norwid stosuje liczne niedopowiedzenia (pauzy i wielokropki) podkreślające duży poziom emocji podmiotu lirycznego. Ponadto mamy tu do czynienia z zastosowaniem oksymoronów i neologizmów: „bez-tęsknota” i „bez-istnienie”.
Wiersz posiada jednolity nastrój, pełny tęsknoty i żalu. Zostaje on jednak przełamany w finale utworu, kiedy podmiot liryczny wyraża swój ogromny ból.
