Powieść "Trzej muszkieterowie" Aleksandra Dumas to pierwsza część
trylogii, opowiadającej o przygodach czterech muszkieterów: Atosa,
Portosa, Aramisa i D'Artagnana. Zdobyła ogromną popularność na całym
świecie i odbiła swe piętno na kulturze, popularyzując określony typ
powieści historyczno-przygodowej, nazwanej powieścią płaszcza i szpady.
Główną postacią negatywną tej powieści jest wielka intrygantka i femme
fatale – Milady de Winter. Poznajemy ją jako wdowę po brytyjskim
dostojniku, lordzie de Winter. To kobieta wielkiej piękności, dlatego
od razu zwraca na siebie uwagę D'Artagnana.
Jej pełne imię brzmiało Milady Clarick de Winter. Niewiele o niej wiadomo aż do końca powieści, kiedy dowiadujemy się skrzętnie ukrywanej przez nią prawdy o jej życiu. Swą wczesną młodość spędziła w zakonie, ale kiedy wkroczyła w wiek nastoletni, uwiodła pewnego księdza, z którym postanowiła uciec. Wkrótce została wtrącona do więzienia i wypalono jej znak hańby na karku. Tym razem dzięki swoim wdziękom przekonała syna nadzorcy, aby ją wypuścił. Dołączył do niej jej kochanek, któremu udało się zbiec z więzienia, i razem pojechali do francuskiej prowincji. Tam Milady poznała hrabiego La Fere, któremu opowiedziała, że ksiądz jest jej bratem. Wyszła za hrabiego za mąż, ale pewnego dnia, podczas wycieczki po lesie, małżonek znalazł jej znak na ciele. Wówczas dowiedział się o przeszłości swojej pięknej żony i zrozumiał, że wyszła ona za niego tylko dla pieniędzy, ponieważ jest niegodziwą kobietą. Powiesił ją na pobliskim drzewie i odszedł, zmieniając swoją tożsamość i odtąd nazywając się Atosem.
Hrabia, późniejszy muszkieter, był pewien, że Milady zginęła na prowizorycznej szubienicy, jednak udało jej się przeżyć. Wyszła za mąż za angielskiego lorda de Winter. Jej mąż wkrótce umiera w dziwnych okolicznościach, możliwe, że w wyniku otrucia. Femme fatale wstępuje na usługi do kardynała Richelieu i staje się jego najważniejszym szpiegiem.
Milady to kobieta okrutna, która jest w stanie posunąć się do wszystkiego, by tylko osiągnąć cele, które sobie postawiła. Nie wie o tym D'Artagnan, który jest zauroczony jej urodą i uwodzi ją przy pomocy jej pokojówki. Kiedy Milady odkrywa prawdę, wpada w szał i przysięga zemstę bohaterowi. Doprowadza do porwania jego wybranki, Konstancji Bonacieux. Samego D'Artagnana próbuje się pozbyć wielokrotnie, posyłając mu zatrute wino czy nasyłając bandytów. W końcu mści się, trując Konstancję, którą przypadkowo znajduje w klasztorze, w którym sama zamierzała się tymczasowo schronić.
Chociaż zachowanie Milady nie skłania do zastanawiania się, jakie pozytywne cechy posiadała, to trzeba przyznać, iż doskonale znała się na psychologii i udawaniu. Potrafiła przewidzieć zachowania innych ludzi i wpływać na nich w taki sposób, aby osiągnąć swój cel. Kłamała tak, iż nikt nie był w stanie rozpoznać, że mówi nieprawdę. Przekonała purytańskiego strażnika do dokonania morderstwa, mówiąc mu, iż diuk Buckingham jest zepsuty i godny potępienia. Pięknymi słowami i swoją urodą zwiodła wielu mężczyzn. W końcu spotkała ją zasłużona kara za wszystkie zbrodnie, których dokonała – została osądzona przez muszkieterów, własnego szwagra i swojego dawnego kata, po czym ścięto jej głowę.
Milady jest postacią wyraźnie negatywną, ponieważ popełnia wiele zbrodni, jednak jest też jednym z najciekawszych bohaterów powieści. Posiada przebiegły umysł, jakiego nie ma nikt z pozostałych bohaterów. A przecież jest kobietą, których tradycyjną rolą było tylko trwanie u boku mężczyzn i wspieranie ich w działaniach. Milady zrezygnowała z takiego życia i przyjęła rolę aktywną, sama decydując o swoim losie. Jedynym poważnym brakiem w kreacji tej postaci jest pozbawienie jej motywacji własnych działań. Trudno uwierzyć, że wszystkie zbrodnie popełniła tylko dlatego, ponieważ była do gruntu zła i bezecna. Może należałoby się zastanowić, dlaczego ostrze swoich intryg wymierza w mężczyzn? Nawet kiedy zabija Konstancję to robi to tylko po to, by zadać cierpienie D'Artagnanowi. Czy możliwe jest, aby została kiedyś skrzywdzona przez osobnika płci męskiej i teraz próbowała zemścić się za to na wszystkich, którzy odważyli się do niej zbliżyć? Dumas niestety nie odpowie na to pytanie.
Jej pełne imię brzmiało Milady Clarick de Winter. Niewiele o niej wiadomo aż do końca powieści, kiedy dowiadujemy się skrzętnie ukrywanej przez nią prawdy o jej życiu. Swą wczesną młodość spędziła w zakonie, ale kiedy wkroczyła w wiek nastoletni, uwiodła pewnego księdza, z którym postanowiła uciec. Wkrótce została wtrącona do więzienia i wypalono jej znak hańby na karku. Tym razem dzięki swoim wdziękom przekonała syna nadzorcy, aby ją wypuścił. Dołączył do niej jej kochanek, któremu udało się zbiec z więzienia, i razem pojechali do francuskiej prowincji. Tam Milady poznała hrabiego La Fere, któremu opowiedziała, że ksiądz jest jej bratem. Wyszła za hrabiego za mąż, ale pewnego dnia, podczas wycieczki po lesie, małżonek znalazł jej znak na ciele. Wówczas dowiedział się o przeszłości swojej pięknej żony i zrozumiał, że wyszła ona za niego tylko dla pieniędzy, ponieważ jest niegodziwą kobietą. Powiesił ją na pobliskim drzewie i odszedł, zmieniając swoją tożsamość i odtąd nazywając się Atosem.
Hrabia, późniejszy muszkieter, był pewien, że Milady zginęła na prowizorycznej szubienicy, jednak udało jej się przeżyć. Wyszła za mąż za angielskiego lorda de Winter. Jej mąż wkrótce umiera w dziwnych okolicznościach, możliwe, że w wyniku otrucia. Femme fatale wstępuje na usługi do kardynała Richelieu i staje się jego najważniejszym szpiegiem.
Milady to kobieta okrutna, która jest w stanie posunąć się do wszystkiego, by tylko osiągnąć cele, które sobie postawiła. Nie wie o tym D'Artagnan, który jest zauroczony jej urodą i uwodzi ją przy pomocy jej pokojówki. Kiedy Milady odkrywa prawdę, wpada w szał i przysięga zemstę bohaterowi. Doprowadza do porwania jego wybranki, Konstancji Bonacieux. Samego D'Artagnana próbuje się pozbyć wielokrotnie, posyłając mu zatrute wino czy nasyłając bandytów. W końcu mści się, trując Konstancję, którą przypadkowo znajduje w klasztorze, w którym sama zamierzała się tymczasowo schronić.
Chociaż zachowanie Milady nie skłania do zastanawiania się, jakie pozytywne cechy posiadała, to trzeba przyznać, iż doskonale znała się na psychologii i udawaniu. Potrafiła przewidzieć zachowania innych ludzi i wpływać na nich w taki sposób, aby osiągnąć swój cel. Kłamała tak, iż nikt nie był w stanie rozpoznać, że mówi nieprawdę. Przekonała purytańskiego strażnika do dokonania morderstwa, mówiąc mu, iż diuk Buckingham jest zepsuty i godny potępienia. Pięknymi słowami i swoją urodą zwiodła wielu mężczyzn. W końcu spotkała ją zasłużona kara za wszystkie zbrodnie, których dokonała – została osądzona przez muszkieterów, własnego szwagra i swojego dawnego kata, po czym ścięto jej głowę.
Milady jest postacią wyraźnie negatywną, ponieważ popełnia wiele zbrodni, jednak jest też jednym z najciekawszych bohaterów powieści. Posiada przebiegły umysł, jakiego nie ma nikt z pozostałych bohaterów. A przecież jest kobietą, których tradycyjną rolą było tylko trwanie u boku mężczyzn i wspieranie ich w działaniach. Milady zrezygnowała z takiego życia i przyjęła rolę aktywną, sama decydując o swoim losie. Jedynym poważnym brakiem w kreacji tej postaci jest pozbawienie jej motywacji własnych działań. Trudno uwierzyć, że wszystkie zbrodnie popełniła tylko dlatego, ponieważ była do gruntu zła i bezecna. Może należałoby się zastanowić, dlaczego ostrze swoich intryg wymierza w mężczyzn? Nawet kiedy zabija Konstancję to robi to tylko po to, by zadać cierpienie D'Artagnanowi. Czy możliwe jest, aby została kiedyś skrzywdzona przez osobnika płci męskiej i teraz próbowała zemścić się za to na wszystkich, którzy odważyli się do niej zbliżyć? Dumas niestety nie odpowie na to pytanie.
