Poczwarka - Problematyka

się ochłodziły – nie umieli już ze sobą rozmawiać tak jak kiedyś, nie potrafili się zrozumieć i być dla siebie oparciem.

Ważnym aspektem poruszonym przez pisarkę jest też stosunek otoczenia i osób z zewnątrz do dziecka upośledzonego. Widać wyraźnie, że takie dziecko jest napiętnowane; uznawane za kogoś gorszego, budzi tylko lęk, wstręt i odrazę. Inne dzieci nie chcą bawić się z Myszką głównie dlatego, że ich rodzice im tego zabraniają. Ewa stara się ustrzec córeczkę przed złośliwymi komentarzami czy nawet jawnym odrzuceniem, dlatego ogranicza przebywanie Myszki w miejscach publicznych. Rozwiązaniem byłoby umieszczenie małej w specjalnym zakładzie, ale Ewa wiedziała, że córka nie zazna tam miłości. Miłość i wsparcie mogła znaleźć tylko w domu.

Myszka jest jakby uwięziona we własnym ciele – niczym poczwarka podejmuje wszelkie próby wydobycia się z niego. Jest żywa, lubi tańczyć i w ten sposób okazywać emocje. Cieszy ją widok uśmiechniętej mamy. Chciałaby, żeby i tata się z nią bawił, niestety ten ją odrzuca, nie podejmuje nawet próby nawiązania kontaktu z córką. Dla dziewczynki jest to bardzo bolesne. Odczuwa niechęć ojca i to, że nie jest przez niego kochana.

Dzięki tej perspektywie – pokazaniu sytuacji oczyma chorego – potrafimy zrozumieć, że osoby z poważną genetyczną wadą tak jak inni odczuwają radość, ból, cierpienie, odrzucenie i  brak akceptacji. Tak jak i inni potrzebują też miłości i ciepła, poczucia, że są potrzebni i wartościowi. Trzeba jednak miłość tę umieć im okazywać, co nieraz wymaga wielkiego wysiłku i przezwyciężenia własnych zahamowań.

Myszka jest wyjątkową osobą – słyszy głosy Stwórcy i widzi kolejne dzieła stworzenia. To dzięki niej udaje się ocalić kotka, a w ogrodzie wyrasta cudowna jabłoń. Ma też w sobie wielki dar zesłany od Pana – może ingerować