W pewnej wiosce w puszczy od 150 lat żyło plemię, które wierzyło w Boga Dobroci. Ludzie, którzy zapoczątkowali tę wiarę, przybyli w „długich sukniach” i rozpowszechniali kult Boga. Wtedy też do wioski zawitała cywilizacja.
W osadzie byli tylko dwaj kapłani: starszy – Isak i młodszy – Ezra. To oni wprowadzili zakaz oddawania czci starym bogom, choć ci nadal istnieli. Aby uniknąć ich zemsty, pewien szaman odprawiał magiczne czary.
Mieszkańcy osady nie mogli kontaktować się ze starymi bogami i nie wolno im było przejść na drugą stronę rzeki. Istniało też Tabu, którego musieli ściśle przestrzegać.
Wśród członków plemienia żyła sobie mała dziewczynka o imieniu Gaja. Pewnego wiosennego dnia, kiedy topniały śniegi, kąpała się w rzece i nagle porwał ją nurt, i zaczęła się topić. Wezbrana woda poniosła ją na drugi brzeg. Inni mieszkańcy widzieli to zdarzenie, ale bali się zakazanego miejsca i dlatego nikt nie udzielił dziewczynce pomocy. Dopiero dwunastoletni Jon postanowił zareagować. Udało mu się uratować dziewięcioletnią Gaję, ale inni mieszkańcy mieli mu za złe to, że odważył się złamać święte Tabu. Gdyby ktoś inny uratował dziewczynkę, zostałby sparaliżowany – Jona to jednak nie spotkało. Nagle chłopiec posłyszał skądś nawoływanie. Okazało się, że był to głos Bezimiennego – Światowida (mieszkańcy oddawali mu cześć i składali różne ofiary).
Szaman następnie okadził chłopca, aby go czyścić i zmazać winę złamania Tabu. Wyjaśnił mu też znaczenie kierowanych do niego przez Bezimiennego słów. Otóż Jon miał wejść na Kamienną Drogę. Pozostali członkowie plemienia rozumieli, że Jon został wybrany do wykonania wielkiej misji. Od tej pory zaczęli go nazywać „Jonem w drodze”.
Pewnej nocy mieszkańcy, pomimo zakazu kapłanów, świętowali na cześć „bałwanów” – starych bogów. Tego dnia Jon postanowił
W osadzie byli tylko dwaj kapłani: starszy – Isak i młodszy – Ezra. To oni wprowadzili zakaz oddawania czci starym bogom, choć ci nadal istnieli. Aby uniknąć ich zemsty, pewien szaman odprawiał magiczne czary.
Mieszkańcy osady nie mogli kontaktować się ze starymi bogami i nie wolno im było przejść na drugą stronę rzeki. Istniało też Tabu, którego musieli ściśle przestrzegać.
Wśród członków plemienia żyła sobie mała dziewczynka o imieniu Gaja. Pewnego wiosennego dnia, kiedy topniały śniegi, kąpała się w rzece i nagle porwał ją nurt, i zaczęła się topić. Wezbrana woda poniosła ją na drugi brzeg. Inni mieszkańcy widzieli to zdarzenie, ale bali się zakazanego miejsca i dlatego nikt nie udzielił dziewczynce pomocy. Dopiero dwunastoletni Jon postanowił zareagować. Udało mu się uratować dziewięcioletnią Gaję, ale inni mieszkańcy mieli mu za złe to, że odważył się złamać święte Tabu. Gdyby ktoś inny uratował dziewczynkę, zostałby sparaliżowany – Jona to jednak nie spotkało. Nagle chłopiec posłyszał skądś nawoływanie. Okazało się, że był to głos Bezimiennego – Światowida (mieszkańcy oddawali mu cześć i składali różne ofiary).
Szaman następnie okadził chłopca, aby go czyścić i zmazać winę złamania Tabu. Wyjaśnił mu też znaczenie kierowanych do niego przez Bezimiennego słów. Otóż Jon miał wejść na Kamienną Drogę. Pozostali członkowie plemienia rozumieli, że Jon został wybrany do wykonania wielkiej misji. Od tej pory zaczęli go nazywać „Jonem w drodze”.
Pewnej nocy mieszkańcy, pomimo zakazu kapłanów, świętowali na cześć „bałwanów” – starych bogów. Tego dnia Jon postanowił
