Córka czarownic - streszczenie

Żyła sobie raz pewna mała dziewczynka, która wychowywała się u starej kobiety. Mieszkały samotnie, ale co chwilę musiały się przemieszczać, by uciec Najeźdźcom. Stara opiekunka tak naprawdę była czarownicą. Odkrywała ona przed dziewczynką tajniki czarnej magii – uczyła ją przemieniać przedmioty, rozmawiać z drzewami i strzygami, leczyć za pomocą magii, a także opowiadała jej różne historie o Wielkim Królestwie. Był to najpiękniejszy i najbogatszy kraj na ziemi, który powstał z kilkudziesięciu mniejszych państw. Nowo wybranemu władcy udało się połączyć skłócone państewka. Niestety wtedy królestwo zaatakowali Najeźdźcy, którzy byli barbarzyńcami i zamieszkiwali Wielkie Stepy. Każdy męski potomek władcy otrzymywał imię Luil. Kronika Wielkiego Księstwa skończyła się na opisie rządów ostatniego władcy – Lulia XXIV. Dziewczynka wypytywała opiekunkę, gdzie znajduje się to królestwo.

Kobieta poleciła jej nauczyć się na pamięć Wielkiej Księgi Czarownic. Nauka dziewczynce szła sprawnie, zwłaszcza, że była wspierana magicznymi zaklęciami. W wieku 7 lat dziewczynka została oddana pod opiekę Czarownicy Drugiej (siostry dotychczasowej opiekunki).

Zadaniem tej czarownicy było nauczenie dziewczynki przepowiadania przyszłości z gwiazd. Ku wielkiemu zdumieniu Czarownicy, dziecko potrafiło z nimi nawet rozmawiać. Nauczyło się też odczytywać cudze myśli oraz poznało całą historię Wielkiego Królestwa. Jak się okazało dziewczynka była jedną z jego mieszkanek, ale Królestwo już dawno utraciło swoją świetność; jego dobre czasy się skończyły. Ludzie jednak pamiętali o jego potędze, a pamięć tę przechowywano w „Pieśni Jedynej”.

Podczas pobytu u Czarownicy Drugiej dziewczynce bardzo doskwierała samotność. Postanowiła więc zaprzyjaźnić się z pasterką, ale niedługo cieszyły się one wspólnym towarzystwem.