prawie przez cały czas pracował, najczęściej przebywał w swoim pokoju, izolując się tym samym od rodziny.
W tej sytuacji to na Ewę spadł ciężar obowiązków i trud wychowania Marysi. Dziewczynka miała ciężką formę DS, dodatkowo jej mózg był uszkodzony, gdyż znajdowała się w nim ciemna plamka. Lekarze nie potrafili jej nazwać ani wyjaśnić, skąd się wzięła.
Życie z niepełnosprawnym dzieckiem stanowiło ogromne wyzwanie, wymagało katorżniczej pracy, wielkiego oddania i poświęcenia. Marysia aż do piątego roku życia nosiła pieluchy. Z trudem artykułowała pojedyncze sowa. Była opóźniona w rozwoju. Późno też zaczęła chodzić, a wykonywanie codziennych, nawet najprostszych, czynności sprawiało jej kłopot. Była niezaradna – większość czynności trzeba było wykonywać za nią.
Opieka nad chorym dzieckiem całkowicie pochłonęła Ewę, na czym najbardziej ucierpiało jej małżeństwo, które powoli się rozpadało. Wydawało się, że nie ma innego wyjścia jak tylko rozwód. Adam jednak, nie chcąc utracić dobrego imienia i pozycji społecznej, zastanawiał nad innym rozwiązaniem. Wciąż był przekonany, że najlepszym rozwiązaniem byłoby oddanie Myszki do specjalnego zakładu, ale przywiązana do małej Ewa nie chciała się na to zgodzić. Potrafiła znieść wszystko, byle tylko widzieć uśmiech na twarzy swojej córeczki.
Kiedy Myszka była już trochę większa, odkryła, że w ich domu, na górze mieści się strych. Ewa pozwoliła jej się tam bawić, uprzednio montując na strychu dzwonki, dzięki którym mogłaby przywoływać dziewczynkę, by zeszła na dół. Marysia któregoś dnia znalazła na strychu tajemne przejście, które prowadziło do innej, nieznanej rzeczywistości. Po zgaszeniu światła była świadkiem, jak On dokonywał aktu stworzenia różnych światów. Niekiedy jednak miał z tym problem, na przykład trawa stawała się czerwona.
W tej sytuacji to na Ewę spadł ciężar obowiązków i trud wychowania Marysi. Dziewczynka miała ciężką formę DS, dodatkowo jej mózg był uszkodzony, gdyż znajdowała się w nim ciemna plamka. Lekarze nie potrafili jej nazwać ani wyjaśnić, skąd się wzięła.
Życie z niepełnosprawnym dzieckiem stanowiło ogromne wyzwanie, wymagało katorżniczej pracy, wielkiego oddania i poświęcenia. Marysia aż do piątego roku życia nosiła pieluchy. Z trudem artykułowała pojedyncze sowa. Była opóźniona w rozwoju. Późno też zaczęła chodzić, a wykonywanie codziennych, nawet najprostszych, czynności sprawiało jej kłopot. Była niezaradna – większość czynności trzeba było wykonywać za nią.
Opieka nad chorym dzieckiem całkowicie pochłonęła Ewę, na czym najbardziej ucierpiało jej małżeństwo, które powoli się rozpadało. Wydawało się, że nie ma innego wyjścia jak tylko rozwód. Adam jednak, nie chcąc utracić dobrego imienia i pozycji społecznej, zastanawiał nad innym rozwiązaniem. Wciąż był przekonany, że najlepszym rozwiązaniem byłoby oddanie Myszki do specjalnego zakładu, ale przywiązana do małej Ewa nie chciała się na to zgodzić. Potrafiła znieść wszystko, byle tylko widzieć uśmiech na twarzy swojej córeczki.
Kiedy Myszka była już trochę większa, odkryła, że w ich domu, na górze mieści się strych. Ewa pozwoliła jej się tam bawić, uprzednio montując na strychu dzwonki, dzięki którym mogłaby przywoływać dziewczynkę, by zeszła na dół. Marysia któregoś dnia znalazła na strychu tajemne przejście, które prowadziło do innej, nieznanej rzeczywistości. Po zgaszeniu światła była świadkiem, jak On dokonywał aktu stworzenia różnych światów. Niekiedy jednak miał z tym problem, na przykład trawa stawała się czerwona.
