„Księga Hioba”: podejmuje problem cierpienia zupełnie niezawinionego. Próbuje się odpowiedzieć tutaj na pytanie, dlaczego cierpimy, skoro nie popełniliśmy grzechu? Czy cierpienie jest w ogóle karą za jakikolwiek grzech? „Księga Hioba” jednoznacznie odpowiada, że nie. Bóg ma swoje plany, które mogą nie być zrozumiałe dla człowieka, dlatego winien przyjmować je z pokorą. Pojawia się także drugi pytanie: czy warto nie żyć w grzechu i pozostać wiernym Bogu? Niewinność nie przynosi wolności od cierpienia, ale na pewno spokój sumienia. Wyraźnie podkreślony został w „Księdze” indywidualizm Hioba, który odpowiada przed Bogiem za czyny. To osobisty dramat człowieka walczącego o swoją wolność. Nie można do końca zrozumieć wyroków Boga, ale jeśli człowiek nie ma sobie niczego do zarzucenia, to w cierpieniu osiągnie spokój.
Hiob ma bardzo dużo wspólnego z Abrahamem. Obaj biblijni bohaterowie zostali poddani próbie, niezwykle ciężkiej i bolesnej. Obaj nie mieli sobie nic do zarzucenia, dlatego dziwili się, dlaczego są tak boleśnie doświadczani. Ciekawa wydaje się interpretacja kontrowersyjnego psychologa, Carla Gustava Junga, który stwierdził, że Hiob zatriumfował nad Bogiem, gdyż wytrzymał nadludzkie cierpienia. Wywołać miało to u Boga chęć dopełnienia swej istoty poprzez przyjęcie postaci człowieka.
„Księga Hioba” wyróżnia się na tle swojej epoki, gdyż prezentuje nieznane w „Starym Testamencie” i w kulturze Wschodu podejście do cierpienia. Cierpienie nie jest karą za grzechy i dotyka jednostkę, a nie zbiorowość. Księga ukazuje osobisty dramat jednostki. Nie dotyczy Narodu Wybranego ani spraw związanych z przymierzem z Jahwe.
