Bogurodzica to jedna z najstarszych pieśni religijnych z okresu średniowiecza. Pełniła ona także funkcję pieśni rycerskiej (śpiewano ją pod Grunwaldem oraz Warną)i koronacyjnej dynastii Jagiellonów. Autorstwo pieśni jest nieznane a jej rękopis pochodzi z XIII wieku, jednakże istnieją dwie wersje najbardziej prawdopodobnych autorów: św. Wojciech lub franciszkanin ze Starego Sącza ojciec Boguchwał. Pieśń ma poetycki charakter i składa się z kilku zwrotek. W 1506 roku pieśń doczekała się druku w Statutach Łaskiego.
Pieśń ma formę modlitwy zbiorowej. Jej adresatem jest Matka Boska – Maryja. Oryginalny tekst pieśni składa się z trzynastu zwrotek. Współcześnie śpiewa się jedynie dwie pierwsze zwrotki.
Pierwsza zwrotka zawiera modlitwę do Matki Bożej z prośbą o wymodlenie przez nią przychylności jej Syna. Druga ze zwrotek zaś to prośba skierowana do Jezusa poprzez osobę św. Jana Chrzciciela – by ten wyjednał dla ludzi łaski, o które proszą. Trzecia ze zwrotek pieśni to przypomnienie poświęcenia Chrystusa dla ludzi i jednocześnie nadzieja dla nich na życie wieczne i zmartwychwstanie. Kolejne ze zwrotek także odnoszą się do śmierci męczeńskiej Syna Bożego oraz do faktu zmartwychwstania, co jest także wielkim pragnieniem wierzącego ludu. Ostatnia ze zwrotek to kolejna prośba do Maryi o to by wsparła modlitwy wiernych i wyprosiła potrzebne łaski jak zdrowie, spokój, dobrobyt na ziemi, a po śmierci życie wieczne w otoczeniu aniołów i z przychylnością Boga. W pieśni pojawia się także postać Adama jako symbol człowieka upadłego, który zyskał od Boga największą przychylność.
