Na początku Księgi poznajemy Hioba jako człowieka bardzo szczęśliwego. Ma dużą rodzinę: dziesięcioro dzieci i kochającą żonę oraz wielu przyjaciół. Posiada dużą posiadłość i wiele sztuk bydła, a także opłaca sługi. Hiob nigdy nie sprzeciwił się przykazaniom Bożym i nie popełnił żadnych występków, a za swoje szczęście dziękuje w modlitwach i pieśniach chwalących Pana. Nic nie zwiastowało nieszczęścia, które wkrótce miało stać się jego udziałem. Pewnego dnia Hiob otrzymuje cztery listy, z których dowiaduje się, że wszystko, co dawało mu szczęście, przeminęło: stracił ukochane dzieci i wszystkich służących, majątek uległ zniszczeniu, zwierzęta w gospodarstwie padły. Pozostała jedynie jego żona. Zgodnie z żydowską tradycją, na znak cierpienia Hiob rozrywa swe szaty i posypuje głowę popiołem. Jego ból po stracie dzieci i środków do życia jest ogromny, ale nie powoduje utraty wiary w Boga. Bohater dalej sławi Jego wielkość, kiedy nagle spada nań kolejne nieszczęście w postaci trądu, choroby uciążliwej i przynoszącej niewysłowione cierpienie. To także nie łamie wiary bohatera. Śpiewa Bogu pieśni dziękczynne, co wprowadza w gniew jego żonę. Kobieta uważa, że Hiob powinien złorzeczyć Stwórcy, na co bohater odpowiada, że jeżeli z pokorą przyjmował z rąk Boga szczęście, to i cierpienie należy przyjmować z pokora. Świadczy to o jego niezachwianej wierze w mądrość Pana, który na pewno widzi jakiś cel w tym, czego dokonuje.
Do Hioba przybywają przyjaciele, którzy chcą wesprzeć człowieka w cierpieniu, a tak naprawdę przynoszą tylko dodatkowe nieszczęścia, wmawiając mu, iż popełnił jakiś ciężki grzech, a to, czego w tej chwili doświadcza, jest karą. Hiob jest pewien swojej niewinności – jest przecież naprawdę człowiekiem, który nigdy nie wystąpił przeciwko Bożemu prawu. Cierpienie doprowadza go do rozpaczy, jednak nawet wtedy nie odwraca się od Boga, a chce z nim porozmawiać, by zrozumieć, dlaczego został tak ciężko doświadczony. Bohater pragnie poznać istotę cierpienia w ogóle, myśląc nie tylko o sobie, ale też o tysiącach niewinnych ludzi, których spotyka nieszczęście, podczas gdy ludzie występni żyją długo i szczęśliwie. W końcu dostępuje łaski rozmowy z Bogiem i przyznaje, że jako człowiek jest zbyt ograniczony, by zrozumieć wyroki Stwórcy. O jego dobroci świadczy to, że wstawia się za swoimi przyjaciółmi, którzy przez niemądre słowa ściągnęli na siebie gniew Boga. Hiob mimo cierpień, których doświadczył, nie odwrócił się od Pana i wierzył w Jego mądrość, czym dowiódł, że jest człowiekiem prawdziwej wiary. Odzyskał wszystko to, co stracił: rodzinę, majątek i zdrowie.
Hiob stał się archetypem człowieka cierpiącego, ciężko dotkniętego przez los. Jego nienaruszona wiara jest przykładem dla chrześcijan, którzy powinni poddawać się wyrokom Boga tak, jak robił to Hiob, nie kwestionując ich i nie odbierając jako karę za grzechy, bowiem zamysł Boski jest dla człowieka nie do odgadnięcia i nikt nie jest w stanie go zrozumieć.
