Sztuka ujęta jest w ramy marzeń sennych, pomiędzy którymi rozgrywa się akcja. Ze snem mamy do czynienia na początku i na końcu utworu – najpierw bohater się z niego „wybudza”, potem w niego zapada. Nie wyczerpuje to jednak onirycznej konwencji, bo wszystko, co dzieje się na styku tych dwóch biegunów jest jakby mówieniem przez sen. Jest to oczywiście jedna z możliwych interpretacji, ale z całą pewnością zamierzeniem autora było budowanie wypowiedzi oraz dialogów mglistych i odrealnionych.
