"Kartoteka"jest pierwszym dramatem, jaki napisał Tadeusz Różewicz. Tworzył go w latach 1957-1960, jednak ze względu na otwartą formę utworu autor pozwolił sobie dodać w czasie późniejszym (1993) kolejne sceny, a nowo powstałą wersję nazwał "Kartoteką rozrzuconą". Początkowo sukcesy sztuki ograniczały się do środowisk studenckich i teatrów niezależnych, jednak wkrótce "Kartoteka" osiągnęła międzynarodową sławę.
Najbardziej charakterystyczną cechą dramatu jest jego asceniczność i ateatralność, którą tworzy uniwersalność miejsca i czasu akcji, epizodyczność wydarzeń, luźna budowa utworu, bez podziału na akty i sceny. Główny bohater czasem przestaje pełnić swą rolę, na jego miejsce wkraczają inne postaci, które odbierają jego funkcję. Utwór przypomina informacje z kartoteki - luźne, zdawkowe i trudne do połączenia w zwięzłą, logiczną całość. Możemy domyślić się, że akcja utworu powinna być umiejscowiona w czasach jego powstawania, to jest na początku lat 60-tych XX wieku. Pojawiają się wydarzenia, których akcja musiała toczyć się wcześniej, są to epizody z dzieciństwa głównego bohatera i jego uczestnictwa w partyzantce podczas wojny. Wydarzenia są jednak ułożone achronologicznie, wydaje się, że wszystkie toczą się w jednym momencie. Akcja dramatu osadzona jest w pokoju bohatera, typowej, zwyczajnej sypialni, z łóżkiem, stołem i krzesłami, jednak w różnych momentach utworu pokój nabiera cech innych miejsc, np. kawiarni, biura.
