W dramacie Goethego odnaleźć można dwie kobiety: Małgorzatę i Helenę Trojańską (wg mitologii najpiękniejsza kobieta świata). Małgorzata jest uosobieniem niewinności i naiwności. Zakochuje się w Fauście i spełnia jego wszystkie żądania. Przyczyniła się do śmierci matki i brata, zamordowała własne dziecko. Z pokorą przyjmuje karę za własne grzechy.
Helena to z kolei iluzoryczny wytwór wyobraźni Fausta, który oczarowany jej urodą postanawia przenieść się w czasy antyczne i zostać jej mężem. Obie kobiety były dla Fausta wielkimi miłościami, choć skończyły się bardzo różnie.
Helena to z kolei iluzoryczny wytwór wyobraźni Fausta, który oczarowany jej urodą postanawia przenieść się w czasy antyczne i zostać jej mężem. Obie kobiety były dla Fausta wielkimi miłościami, choć skończyły się bardzo różnie.
