Dlaczego Fausta uznaje się za bohatera romantycznego? Bohater dramatu Goethego łączy w sobie wiele cech charakterystycznych dla późniejszych bohaterów romantycznych, jest przede wszystkim wielką indywidualnością i wybitną jednostką, która w ciągu krótkiego życia posiadła ogrom wiedzy. Chce poznać to, co jest nieosiągalne dla przeciętnego człowieka. W tym celu praktykuje czarną magię i podpisuje pakt z diabłem.
Faust jest bohaterem romantycznym, ponieważ przechodzi wewnętrzna metamorfozę. Jest egoistą i skupia się na zaspokajaniu własnych potrzeb, ale w końcu uwalnia się spod wyniszczającego go wewnętrznie wpływu Mefistofelesa. Dopiero, gdy zaczyna robić coś dla innych ludzi, zaczyna osiągać pełnię szczęścia.
Romantyczny aspekt postaci dramatu wiąże się również z jego wewnętrznym rozdarciem. Wiedza, którą posiadał nie jest dla niego wystarczająca, nie dorobił się dzięki niej majątku, a szacunek, jakim obdarzają go mieszkańcy miasteczka jest według niego czymś ironicznym. Do bohaterów romantycznych upodabnia go również rozczarowanie światem oraz bunt przeciwko Bogu. Uważa się za istotę równą Stwórcy, podważa ustanowione przez Niego prawa. Próba samobójcza jest także ważnym elementem bohatera romantycznego. Stając na rozdrożu zamierza popełnić samobójstwo, ale przed popełnieniem tego czynu powstrzymują go dźwięki wielkanocnych dzwonów. Wyzwalają one w Fauście chęć życia, gdyż przywołują w jego pamięci wspomnienia z lat młodości.
