Główny bohater powieści. Jego stan emocjonalny poznajemy, dzięki korespondencji, jaką prowadzi ze swoim przyjacielem, Wilhelmem. Bardzo cierpiał z powodu miłości do Lotty. Odznaczał się wielką wrażliwością (czuły na przyrodę, skłonny do egzaltacji) i skłonnością do silnych emocji.
Werter to niewątpliwie prototyp bohatera romantycznego z charakterystyczną niebieską kamizelką do żółtego fraka i dbałością o wygląd. Można rzecz, że ładny, uzdolniony artystycznie młodzieniec, który w zakamarkach swej duszy nosił wielki ciężar. Człowiek wyobcowany o bogatym życiu wewnętrznym, pesymista.
Samotny wśród wianuszka kobiet, wydawałoby się, że dążący do nieszczęścia. Charakteryzuje go również egotyzm – widzimy to kiedy winą za swoje samobójstwo obarcza Lottę – jest tak zapatrzony w siebie, że nie potrafi zrozumieć uczuć i rozterek ludzi obok siebie. Nieprzystosowany społeczne, irytację budziły w nim konwenanse i zasady społeczne. Ukojenia szukał obcując z naturą. Dobrze czuł się wśród przedstawicieli warstw niższych, u których podziwiał skłonność do autentycznych emocji. Buntownik i pesymista, który najpierw zachwyca się zjawiskiem, po czym dostrzega w nim tylko jego ciemne strony.
Kiedy doszedł do wniosku, że dalsze cierpienie z powodu niemożliwego do spełnienia uczucia nie ma sensu, zdecydował się na krok ostateczny i radykalny. Postanowił zabić się w grudniową noc, jednak kula nie pozbawiła go życia od razu. Zmarł dopiero następnego dnia.
Bohater ten stał się kanwą postawy nazwanej werteryzmem – bunt jednostki wybitnej, nierozumianej przez środowisko, zapatrzonej w siebie, skazanej na zagładę.
Werter to niewątpliwie prototyp bohatera romantycznego z charakterystyczną niebieską kamizelką do żółtego fraka i dbałością o wygląd. Można rzecz, że ładny, uzdolniony artystycznie młodzieniec, który w zakamarkach swej duszy nosił wielki ciężar. Człowiek wyobcowany o bogatym życiu wewnętrznym, pesymista.
Samotny wśród wianuszka kobiet, wydawałoby się, że dążący do nieszczęścia. Charakteryzuje go również egotyzm – widzimy to kiedy winą za swoje samobójstwo obarcza Lottę – jest tak zapatrzony w siebie, że nie potrafi zrozumieć uczuć i rozterek ludzi obok siebie. Nieprzystosowany społeczne, irytację budziły w nim konwenanse i zasady społeczne. Ukojenia szukał obcując z naturą. Dobrze czuł się wśród przedstawicieli warstw niższych, u których podziwiał skłonność do autentycznych emocji. Buntownik i pesymista, który najpierw zachwyca się zjawiskiem, po czym dostrzega w nim tylko jego ciemne strony.
Kiedy doszedł do wniosku, że dalsze cierpienie z powodu niemożliwego do spełnienia uczucia nie ma sensu, zdecydował się na krok ostateczny i radykalny. Postanowił zabić się w grudniową noc, jednak kula nie pozbawiła go życia od razu. Zmarł dopiero następnego dnia.
Bohater ten stał się kanwą postawy nazwanej werteryzmem – bunt jednostki wybitnej, nierozumianej przez środowisko, zapatrzonej w siebie, skazanej na zagładę.
