„Cierpienia młodego Wertera” to sztandarowa powieść okresu „burzy i naporu”, dzieło, które rozsławiło Johana Wolfganga Goethego w całej Europie.
Do napisania jednej z najsłynniejszych książek skłoniły Goethego osobiste przeżycia. W 1772 roku poznał Charlottę Buff, młodą dziewczynę, która miała wyjść za Johanna Christiana Kestnera. Goethe często bywał w domu Charlotty i zaprzyjaźnił się zarówno z nią, jak i jej narzeczonym. Niestety w pewnym momencie odkrył, iż zakochał się w przyjaciółce. Postanowił więc wyjechać. Potem dowiedział się, że Johann poślubił Charlottę. W tym okresie przeżył także samobójstwo swojego przyjaciela, który zabił się, podobnie jak bohater powieści, strzelając sobie w głowę. Pod wpływem silnych przeżyć wywołanych wspomnianymi zdarzeniami, Goethe postanowił zamienić osobiste doświadczenia w literaturę.
Powieść epistolarna (w formie listów Wertera do Lotty) została opublikowana w 1774 roku. Powieść odniosła spektakularny sukces o czym świadczyła swego rodzaju moda na werteryzm – młodzi ludzie nosili żółte fraki z niebieskimi kamizelkami i zwiewne białe suknie, w perfumeriach można było zakupić zapach Eau de Werter. Ta fascynacja miała również swą ciemną stronę – przez Europę przewinęła się fala samobójstw – młodzi ludzie wzorem Wertera odbierali sobie życie przez nieszczęśliwą miłość.
Powieść doczekała się kontynuacji pióra Ulricha Plenzdorfa „Nowe cierpienia młodego Wertera”.
Do napisania jednej z najsłynniejszych książek skłoniły Goethego osobiste przeżycia. W 1772 roku poznał Charlottę Buff, młodą dziewczynę, która miała wyjść za Johanna Christiana Kestnera. Goethe często bywał w domu Charlotty i zaprzyjaźnił się zarówno z nią, jak i jej narzeczonym. Niestety w pewnym momencie odkrył, iż zakochał się w przyjaciółce. Postanowił więc wyjechać. Potem dowiedział się, że Johann poślubił Charlottę. W tym okresie przeżył także samobójstwo swojego przyjaciela, który zabił się, podobnie jak bohater powieści, strzelając sobie w głowę. Pod wpływem silnych przeżyć wywołanych wspomnianymi zdarzeniami, Goethe postanowił zamienić osobiste doświadczenia w literaturę.
Powieść epistolarna (w formie listów Wertera do Lotty) została opublikowana w 1774 roku. Powieść odniosła spektakularny sukces o czym świadczyła swego rodzaju moda na werteryzm – młodzi ludzie nosili żółte fraki z niebieskimi kamizelkami i zwiewne białe suknie, w perfumeriach można było zakupić zapach Eau de Werter. Ta fascynacja miała również swą ciemną stronę – przez Europę przewinęła się fala samobójstw – młodzi ludzie wzorem Wertera odbierali sobie życie przez nieszczęśliwą miłość.
Powieść doczekała się kontynuacji pióra Ulricha Plenzdorfa „Nowe cierpienia młodego Wertera”.
