Nowy wspaniały świat jest tytułem ironicznym. Huxley stworzył antyutopię, w której to, co nowe jest piękne i ważne. Owa cywilizacja wiąże się z kultem młodości i brakiem problemów. Wszystko opiera się na „Wspólności, Identyczności, Stabilności”, świat jest oparty na przemyśle, wytwarza sobie idealnych konsumentów i każdy jest zadowolony ze swego losu. Nie ma tu miejsca na sentymenty, uczucia i religię czy indywidualizm, który zaburza stabilność. Pozornie więc jest faktycznie „wspaniały”.
Jednak dla człowieka, który jest NAPRAWDĘ cywilizowany, który rozumie pojęcia czysto ludzkie, świat ten jest jednak obrzydliwy. Dzikus przecież „uświadomił sobie ze zgrozą i wstrętem tę dokuczliwą zmorę jego dni i nocy, zmorę wypełzającej wszędzie nierozróżnialnej jednakowości”. Oburza go brak szacunku ludzi do siebie nawzajem, ich konsumpcjonizm i - jak oni twierdzą - samowystarczalność. Przeżywają swoje życie zupełnie nieświadomie, sterowani przez rząd, są jak bezmyślne maszyny.
John, dla którego Tamten Świat był szczytem marzeń i piękna w wyobraźni, jest tylko okropnie rozczarowany, czuje się oszukany takim pięknem. Ideały jego i sklonowanych ludzi są zupełnie różne; on wierzy w ludzką moralność, oni są skutkiem dehumanizacji.
Jednak dla człowieka, który jest NAPRAWDĘ cywilizowany, który rozumie pojęcia czysto ludzkie, świat ten jest jednak obrzydliwy. Dzikus przecież „uświadomił sobie ze zgrozą i wstrętem tę dokuczliwą zmorę jego dni i nocy, zmorę wypełzającej wszędzie nierozróżnialnej jednakowości”. Oburza go brak szacunku ludzi do siebie nawzajem, ich konsumpcjonizm i - jak oni twierdzą - samowystarczalność. Przeżywają swoje życie zupełnie nieświadomie, sterowani przez rząd, są jak bezmyślne maszyny.
John, dla którego Tamten Świat był szczytem marzeń i piękna w wyobraźni, jest tylko okropnie rozczarowany, czuje się oszukany takim pięknem. Ideały jego i sklonowanych ludzi są zupełnie różne; on wierzy w ludzką moralność, oni są skutkiem dehumanizacji.
