Dom rodzinny pojawia się w wielu wspomnieniach bohatera. Dom dzieciństwa kojarzy się Szymonowi z biedą i głodem. Panem domu był surowy ojciec, rozczarowany tym, że żadne z dzieci nie chciało mu pomóc w prowadzeniu gospodarstwa. Szymon, jako jedyny z czwórki rodzeństwa pozostaje w rodzinnym domu. Nie jest to świadomy wybór, raczej wyraz rezygnacji i zniechęcenia. Po śmierci rodziców bohater musi samodzielnie zająć się prowadzeniem gospodarstwa i opieką nad chorym bratem. Jest zaskoczony, że taki los przypadł w udziale akurat jemu. Po opuszczeniu szpitala bohater stara się samodzielnie przywrócić życie opustoszałemu domostwu. Z perspektywy czasu docenia rolę domu jako schronienia, azylu i miejsca posiadającego swój własny urok.
