Oppman Artur

Artur Oppman urodził się 14 sierpnia 1867 roku w Warszawie, zmarł 4 listopada.1931 roku również w Warszawie. To polski poeta z okresu Młodej Polski i autor książek dla dzieci. Pisywał pod pseudonimem Or-Ot, który powstał, gdy drukował swój pierwszy wiersz. Wynikał z błędnego odczytania przez zecera dwóch pierwszych liter imienia i nazwiska poety, zamiast Ar-Op przeczytał je jako Or-Ot. 

Oppman wywodził się z rodziny mieszczańskiej, która miała niemieckie korzenie. Jego rodzina od dawna była związana z Polską, ponieważ zarówno matka, jak i babka były Polkami, natomiast dziadek walczył w powstaniu listopadowym, a ojciec w powstaniu styczniowym. Od 1877 roku uczęszczał do II Gimnazjum w Warszawie, jednak ze względu na silną rusyfikację w szkole nie ukończył go i rozpoczął naukę w Szkole Handlowej im. Leopolda Kronenberga. To właśnie w tej szkole Artur Oppman  zdobywał pierwsze poetyckie doświadczenia. Wiersze Oppmana z tego okresu drukowano w „Kurierze Warszawskim”, „Kurierze Codziennym” oraz „Wędrowcu”. Natomiast w „Tygodniku Ilustrowanym”, „Świcie”, a także „Kłosach” drukował wiersze w latach 1883 – 1885. 

Od 1890 do 1892 roku studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jednak po ślubie z Władysławą Trynkiewiczówną przerwał studia i zamieszkał z powrotem w Warszawie. Wtedy to jego dom stał się miejscem spotkań wielu artystów i pisarzy, bywali u niego m.in.: Bolesław Prus, Stefan Żeromski, Władysław Reymont, Jan Lechoń i Bolesław Leśmian. Wiersze Oppmana drukowano w „Biesiadzie Literackiej”, „Bluszczu”, „Tygodniku Mód i Powieści” oraz „Wędrowcu”. Od 1901 roku był redaktorem „Wędrowca”, przez cztery lata, a później do roku 1917 był redaktorem „Tygodnika Ilustrowanego”. Artur Oppman był członkiem Straży Piśmiennictwa Polskiego, której zadaniem była troska o rozwój kultury i nieskazitelność polszczyzny. Był także członkiem honorowym Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich. 

W 1920 roku wstąpił do wojska i zaciągnął się do piechoty jako szeregowiec, a w lutym 1921 roku generał porucznik Kazimierz Sosnkowsk mianował Oppmana naczelnym redaktorem pisma „Żołnierz Polski”. W stan spoczynku został przeniesiony w 1925 roku. Pełniąc służbę w wojsku, otrzymał ordery i odznaczenia: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii, Krzyż Kawalerski Legii Honorowej, a także Order Oficera Wychowania Publicznego. W 1928 roku otrzymał nagrodę literacką miasta Warszawa.

Pod koniec swojego życia przeniósł się ze Starego Miasta na Żoliborz. Pochowano go w Alei Zasłużonych na Powązkach. 

Artur Oppman debiutował zbiorem „Poezje” w 1889 roku. Swoje utwory publikował jednak już od 1883 roku, pierwsze wiersze drukował będąc jeszcze w Szkole Handlowej. Po powrocie z Krakowa do Warszawy wydał w 1893 roku zbiór wierszy „Ze Starego Miasta”, natomiast w 1894 roku ukazał się tomik „Pieśni, pisany dla pokrzepienia serc”. Napisał również wiele utworów dla dzieci, np. „Stoliczku nakryj się” oraz „Legendy warszawskie”, redagował też kalendarze, almanachy i zbiory poezji. W 1930 roku ukazały się „Śpiewy historyczne” oraz „Pieśń o Rynku i zaułkach”. Natomiast już po jego śmierci w 1936 roku opublikowano zbiór wierszy żołnierskich pt. „Służba poety”. Niektóre wiersze, legendy i bajki Artura Oppmana to: „Syrena”, „Kościół Marii Panny”, „Bazyliszek”, „Chrystus cudowny u Fary”, „Zbójcy”, „Złota kaczka”, „Rynek Starego Miasta’, „Rok 1918”, „Maciejowa i Bartłomiej”, „Trzy boginie”, „Zapalają latarnie”, „Piwnica Fukierowska”, „Kamienne schodki”, „Grajek”, „Gołębie”, „Pod syreną”, „Ostatni klasyk”, „Wiersze o Starym Mieście”, „Rynek Staromiejski”, „Stary aktor”, „Baśń o szopce”, „Stary kapral”.