Halina Rudnicka – biografia
Halina Rudnicka urodziła się 12 października 1909 roku w Mławie, zmarła 21 stycznia 1982 w Warszawie. To polska pisarka i publicystka. Studiowała filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, tam też ukończyła studium pedagogiczne. W czasie okupacji brała udział, jako nauczycielka, w tajnym nauczaniu w Słonimie. Podczas II wojny światowej działała w AK. Na stałe w Warszawie zamieszkała w 1945 roku i zaczęła pracować w Ministerstwie Oświaty. Pracę w Ministerstwie zakończyła w 1949 roku i zajęła się pisaniem książek.
Za powieść „Uczniowie Spartakusa”, w 1952 roku, otrzymała nagrodę państwową II stopnia. Natomiast w 1960 roku za twórczość dla dzieci i młodzieży dostała nagrodę Prezesa Rady Ministrów. Jest laureatką „Orlego Pióra”.
Charakterystyka twórczości
Halina Rudnicka debiutowała w 1948 roku na łamach prasy publicystycznej. Do jej dzieł zaliczają się: „Polną ścieżką” (1949), „Uczniowie Spartakusa” (1951), „Płomień gorejący” (1951), „Ludzie niezłomni” (1954), „Wspomnienia o Janku Krasickim” (1955), „Płomień za kratą” (1956), „Zielona rakieta” (1958), „Za siódmym progiem” (1959), „Chłopcy ze Starówki” (1960), „Janek Krasicki” (1961), „Król Agis” (1963), „Syn Heraklesa” (1966), „Heros w okowach” (1969), „Szeryf w spódnicy” (1976), „Kobiety mówią o sobie” (1979).
