Julia Duszyńska - biografia
Julia Duszyńska urodziła się 24 kwietnia 1898 roku w Wolsku w Rosji, zmarła 16 listopada 1948 roku w Otwocku. Autorka wielu książek dla dzieci.
Ukończyła gimnazjum w Warszawie. W 1915 roku razem z rodzicami przebywała na Kaukazie, a po wojnie wróciła z powrotem do Polski. W 1919 roku wyszła za mąż i zamieszkała w Rohatyniu. Tam pracowała jako nauczycielka, wykładała języki obce i historię. Do Warszawy wróciła w 1925 roku i zajęła się pracą literacką. Od 1935 do 1939 roku była członkiem zespołu redakcyjnego pisma „Słonko”. W czasie II wojny światowej mieszkała w Warszawie. Jeszcze podczas wojny, w 1942 roku, zachorowała na gruźlicę i pojechała leczyć się do Otwocka. Współpracowała z „Płomykiem” i „Płomyczkiem”.
Charakterystyka twórczości
Julia Duszyńska debiutowała w 1927 roku opowiadaniem dla dzieci pt. „Słoń Duda”. Wybrane utwory dla dzieci to:
- „Szarusia” (1938),
- „Pan Cicapcia” (1939),
- „Cudaczek – Wyśmiewaczek” (1947),
- „Dziwna historia o aucie Leokadii” (1948),
- „Baśń o Szymku, Tymku i żywej wodzie” (1949),
- „O ciekawym wróbelku” (1955).
Poza twórczością literacką Julia Duszyńska była autorką czytanek szkolnych, a także podręczników metodycznych do nauki języka polskiego i historii. Podręczniki, które opracowała Julia Duszyńska, to m.in.:
- czytanka polska dla III klasy z 1934 roku – „Wieś i miasto”,
- czytanka dla II klasy z 1935 roku – „Nasze miasto”,
- czytanka polska dla IV klasy z 1935 roku – „U progu Polski”.
Była autorką podręcznika „Czytanki polskie” (1936) dla III klasy szkoły powszechnej oraz czytanki polskiej dla II klasy z 1937 roku – „Nasza wieś”. Julia Duszyńska była także współautorką „Elementarza dla I klasy szkół powszechnych” (1937 i 1938).
