Jack London – biografia
Jack London (prawdziwe nazwisko: John Griffith Chaney) to pisarz amerykański urodzony 12 stycznia 1876 r. w San Francisco, zmarł 22 listopada 1916 r. w Glen Ellen. Jego rodzicami byli Flora Wellman i H.W. Chaney. Nazwisko London zawdzięczał swojemu ojczymowi, Johnowi Londonowi.Jack London to przede wszystkim autor powieści i opowiadań, w których często wykorzystywał wątki autobiograficzne. Zanim zajął się pisaniem, imał się różnych zajęć, był np. gazeciarzem, kłusownikiem, marynarzem, poszukiwaczem złota czy reporterem. London to samouk, choć w wieku 19 lat zapisał się na Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley. Problemy finansowe nie pozwoliły mu go jednak ukończyć.
Podczas konfliktu rosyjsko-japońskiego w 1905 r. pracował jako korespondent wojenny (odznaczono go za to Orderem Drogocennej Korony). Relacjonował też zdarzenia z wojny domowej w Meksyku.
W jego twórczości znajdują wyraz jego osobiste poglądy. London był socjalistą, święcie przekonanym o słuszności ideologii Marksa, Darwina, Spencera i Nietzschego. Z tego też względu jego światopogląd był rodzajem kompromisu pomiędzy ideami socjalistycznymi oraz teorią walki o byt, w tym z uznaniem siły i dominacji wybitnych jednostek.
Przedwczesna śmierć pisarza sprawiła, że pojawiło się wiele plotek na jego temat, m.in. o tym, że London popełnił samobójstwo. Faktem jest tylko, że przed swoją śmiercią doskwierał mu bardzo uciążliwy ból, który chciał uśmierzyć sporą dawką morfiny. Mógł więc świadomie ją przedawkować. Są to jednak tylko przypuszczenia, które do dziś nie zostały potwierdzone. Oficjalnie jako przyczynę śmierci Londona podaje się mocznicę, która powstaje na skutek ciężkiej niewydolności nerek.
Powstanie plotek na temat rzekomego samobójstwa pisarza mogło wynikać też z faktu, że London często wykorzystywał w swoich powieściach właśnie motyw samobójstwa. Bohater jednej z nich z powodu odczuwania straszliwego bólu, korzystając z pomocy lekarza, zażywa sporą dawkę morfiny i umiera.
Charakterystyka twórczości
John Griffith Chaney, piszący pod pseudonimem Jack London, pozostawił po sobie spory dorobek literacki – pisał głównie powieści i opowiadania, w których znajdowały wyraz rzeczywiste zdarzenia i osobiste przeżycia oraz poglądy pisarza. Są to bowiem w większości powieści autobiograficzne.W powieściach tych widać wyraźne nawiązania do naturalizmu i przygodowego romantyzmu. Ponieważ London był socjalistą, w jego twórczości odnajdziemy odzwierciedlenie idei głoszonych przez Marksa, Darwina, Nietzschego czy Spencera. Poglądy te autor wykorzystał przy tworzeniu sylwetek bohaterów – ukazywani są oni najczęściej jako jednostki samotne, zmagające się usilnie z panującym w świecie porządkiem społecznym i niezmiennymi siłami przyrody. W powieściach Londona jednostka zmuszona jest do ciągłej walki o byt i przetrwanie, samotnie stawia więc czoła odwiecznym prawom rządzącym światem i podejmuje walkę o zachowanie swojej podmiotowości.
Najważniejsze dzieła
„Biała Cisza” (1899 r.)
„Odyseja Północy”, „Serce kobiety”, „Syn wilka” (1900 r.)
„Córka Śniegów” (1902 r.)
„Zew krwi”, „Mieszkańcy Otchłani” (1903 r.)
„Wilk morski” (1904 r.)
„Gra” (1905 r.)
„Biały kieł”, „Przed Adamem” (1906 r.)
„Kaftan bezpieczeństwa”, „Włóczęga wśród gwiazd” (1909 r.)
„Bellew Zawierucha” (1912 r.)
„Bunt na Elsynorze” 91914 r.)
„Maleńka pani wielkiego domu” (1916 r.).
„Odyseja Północy”, „Serce kobiety”, „Syn wilka” (1900 r.)
„Córka Śniegów” (1902 r.)
„Zew krwi”, „Mieszkańcy Otchłani” (1903 r.)
„Wilk morski” (1904 r.)
„Gra” (1905 r.)
„Biały kieł”, „Przed Adamem” (1906 r.)
„Kaftan bezpieczeństwa”, „Włóczęga wśród gwiazd” (1909 r.)
„Bellew Zawierucha” (1912 r.)
„Bunt na Elsynorze” 91914 r.)
„Maleńka pani wielkiego domu” (1916 r.).