Po zawarciu małżeństwa Wańkowiczowie mieszkają przy ul. Elektoralnej w Warszawie. Po kilku latach rozpoczynają budowę domu na Żoliborzu. Nowe mieszkanie, nazywane „Domeczkiem”, ma w powieści rangę równorzędnego bohatera utworu. Domeczek to miejsce dorastania córek Wańkowiczów, świadek ich dziecięcych zabaw, miejsce przyjęć i potańcówek, wreszcie – rodzinny azyl. W czasie wojny dom Wańkowiczów nabiera nowego, ważnego znaczenia. „Domeczek broni” – pisze autor o pierwszych dniach II wojny światowej. Jego lokatorami – prócz stałych mieszkańców – bywają żołnierze, powstańcy, ludzie ścigani przez okupantów. „Domeczek” jest też schronieniem dla członków oddziału „Parasola”. Mieszkanie Wańkowiczów zostaje ostatecznie zniszczone podczas bombardowania.
