W pustyni i w puszczy - Motyw przyjaźni

Motyw przewodni powieści „W pustyni i w puszczy”. Przede wszystkim przyjaźń połączyła ojców dzieci. Panowie Tarkowski i Rawlison byli najlepszymi przyjaciółmi. Gdyby nie ich znajomość, dzieci pewnie nigdy by się nie spotkały i również nie zaprzyjaźniły. Obaj dorośli mężczyźni wiedzą, że kiedy jeden z nich potrzebuje pomocy, drugi pospieszy bez wahania. Mają pewność, że mogą na siebie liczyć w każdej sytuacji. Przyjaźń pomaga im przy pracach związanych z budową Kanału Sueskiego.

Inne przedstawienie motywu to przyjaźń łącząca głównych bohaterów – Nel Rawlison i Stasia Tarkowskiego. Dla Nel Staś jest bohaterem. Ma dopiero czternaście lat, a już bez problemu posługuje się bronią palną (w przygodach dzieci przyda mu się ta umiejętność). Chłopiec imponuje swojej towarzyszce. Jest honorowy, więc stara się opiekować Nel najlepiej jak tylko umie. Ratuje jej nawet życie. Staś uwielbia swoją młodszą towarzyszkę. Czuje się za nią odpowiedzialny. Dzięki wzajemnej przyjaźni przetrwali najgorsze chwile podczas wyprawy przez pustynię. Nel mogła bez problemu zasnąć, bo wiedziała, że Staś ją obroni. Przyjaźń dzieci z czasem przeradza się w głębsze uczucie.

Jeszcze innym rodzajem przyjaźni jest stosunek Stasia i Kalego. Kali zawierzył białemu chłopcu swoje życie, podobnie uczynił Staś w stosunku do Kalego. Obaj młodzi mężczyźni potrzebowali swojej pomocy, by móc przeżyć na pustyni. Podziw i przyjaźń pozwoliła przetrwać nie tylko im, ale także ich towarzyszkom – Nel i Mei.