Ojciec i syn to postacie realistyczne, natomiast Król Olch to postać fikcyjna. W balladach często łączono płaszczyznę realistyczną z fantastyczną. Gatunek ten wywodzi się z ludowych podań i opowieści, pełnych mitycznych stworów, za pomocą których tłumaczono wiele zjawisk.
Ojciec w tym wierszu to reprezentant oświecenia. Jako światły człowiek wierzy jedynie w rozum i naukę. Syn z kolei urodził się już na początku epoki romantyzmu i kieruje się w życiu sercem. Dziecko wierzy w świat magii i fantazji, dlatego stwór wydaje mu się jak najbardziej prawdziwy. Syn w przeciwieństwie do ojca nie myśli racjonalnie, patrzy na świat przez pryzmat duszy i serca. Ojciec jest przerażony, nie potrafi zrozumieć dziecka i „dotknąć” tego, co niewidzialne, a przez to pomóc obłąkanemu. W wierszu tym obserwujemy wpływ świata irracjonalnego, nadprzyrodzonego na los człowieka.
„Król Olch” to utwór stroficzny, dwunastozgłoskowy składający się z ośmiu zwrotek. Rymy występujące w wierszu można przedstawić jako aa, bb i są to rymy żeńskie. W wierszu występują liczne powtórzenia. Widoczne one są szczególnie w wołaniu Króla Olch „Chodź do mnie”, „Mój ojcze”. Występują również liczne wykrzyknienia, poprzez które wyrażane są emocje. Dodają one grozy już mrocznemu nastrojowi panującemu w utworze.
