Wolterianizm to pewien wzór osobowy „patriarchy z Ferney" — jak nazywano autora „Kandyda"— prześladowanego za śmiałość poglądów, ale i powszechnie cenionego, broniącego prześladowanych i krzywdzonych, darzonego przyjaźnią panujących, ale i często popadającego z nimi w konflikty z powodu obrony praw rozumu i własnej niezależności.
Wolterianizm to także pewien rodzaj stylu literackiego, czy szerzej — piśmienniczego, szczególnie przydatnego w polemikach. Styl ten charakteryzował się błyskotliwością, sięganiem do paradoksów, dowcipem i elegancją; w powiastkach zaś także sentencjonalnością, służącą wyrażaniu ogólnych refleksji o świecie i człowieku.
Twórczość Woltera, zarówno we Francji, jak i w całej Europie (a więc i w Polsce), obok uznania i podziwu spotykała się z ostrymi atakami. Wyraźna aprobata dla poglądów francuskiego pisarza i myśliciela była w naszym oświeceniu dość rzadka (pojawiła się np. w twórczości Trembeckiego czy Jakuba Jasińskiego). Znacznie bardziej powszechna była natomiast inspiracja ukryta, anonimowa, czerpiąca jednak nie z całości dorobku Woltera, ale z niektórych tylko utworów i elementów jego światopoglądu.
