„Kandyd” Voltaire'a reprezentuje popularny w XVIII w. gatunek powiastki filozoficznej. Główny bohater utworu to – początkowo – naiwny i dobroduszny młodzieniec, wychowujący się pod okiem zamożnego barona. Nauczycielem Kandyda jest filozof Pangloss – wielbiciel i znawca filozofii Leibniza (reprezentującej skrajnie optymistyczną wizję świata). Pangloss wpaja swemu uczniowi przekonanie, że ten żyje na „najlepszym z możliwych światów”. Uradowany Kandyd wierzy opiekunowi i postanawia korzystać z dóbr tegoż doskonałego świata. Na skutek splotu nieszczęśliwych zdarzeń obydwaj bohaterowie zostają zmuszeni do porzucenia dotychczasowego, sielankowego życia. Kandyd – wygnany z zamku przez barona – musi samotnie stawić czoło prawdziwemu światu i niebezpieczeństwom, jakie on niesie.
Bohater doświadcza rozmaitych nieszczęść (uderzających w niego lawinowo). Podobny los spotyka optymistę Panglossa i Kunegundę – ukochaną Kandyda. Ten podróżuje po świecie popadając w kolejne, coraz gorsze tarapaty. Napotyka ludzi dotkniętych rozmaitymi cierpieniami – ofiary wojen, gwałtów i rabunków; ofiary naturalnych kataklizmów; skazańców i prostytutki.
Dużą grupę „pokrzywdzonych” stanowią postaci będące ofiarami prześladowań i wojen religijnych (a także tubylcy, którzy cierpią w wyniku działań misjonarzy). Obserwacja świata, tragiczne historie życia napotykanych ludzi oraz własne doświadczenia nasuwają bohaterowi przygnębiający wniosek: świat ludzi jest daleki od ideału. Wojny, cierpienie, wyzysk słabszych – to stały element ziemskiego życia. Po zakończeniu „pouczającej” wędrówki Kandyd przekonuje się, że w życiu warto jedynie „uprawiać nasz ogródek”.
Dzieło Voltaire'a uważane jest za polemikę z filozofią Leibniza. Voltaire odrzuca łatwy, naiwny optymizm ukazując negatywne, brutalne i jak najbardziej realistyczne
Bohater doświadcza rozmaitych nieszczęść (uderzających w niego lawinowo). Podobny los spotyka optymistę Panglossa i Kunegundę – ukochaną Kandyda. Ten podróżuje po świecie popadając w kolejne, coraz gorsze tarapaty. Napotyka ludzi dotkniętych rozmaitymi cierpieniami – ofiary wojen, gwałtów i rabunków; ofiary naturalnych kataklizmów; skazańców i prostytutki.
Dużą grupę „pokrzywdzonych” stanowią postaci będące ofiarami prześladowań i wojen religijnych (a także tubylcy, którzy cierpią w wyniku działań misjonarzy). Obserwacja świata, tragiczne historie życia napotykanych ludzi oraz własne doświadczenia nasuwają bohaterowi przygnębiający wniosek: świat ludzi jest daleki od ideału. Wojny, cierpienie, wyzysk słabszych – to stały element ziemskiego życia. Po zakończeniu „pouczającej” wędrówki Kandyd przekonuje się, że w życiu warto jedynie „uprawiać nasz ogródek”.
Dzieło Voltaire'a uważane jest za polemikę z filozofią Leibniza. Voltaire odrzuca łatwy, naiwny optymizm ukazując negatywne, brutalne i jak najbardziej realistyczne
