Do króla - streszczenie

Podmiot liryczny w pierwszych wersach zaznacza, że zadaniem satyry jest mówienie prawdy. Jako przykład służy postać króla, któremu podmiot liryczny zarzuca coraz to nowe wady. Po pierwsze władca nie jest „królewskim synem”, a w dodatku jest rodowitym Polakiem - „źle, żeś nie przychodzień”. Kolejną „wadą” króla jest jego młody wiek - „jeszcze bez siwizny”, który sprawia, że nie traktuje się go z należytą powagą oraz zamiłowanie do książek.

Podmiot liryczny zarzuca także władcy dobre serce - „dobroć serca monarchom wcale nie przystoi”. W przewrotnym zakończeniu sugeruje królowi „poprawę”. Mówiąc „bądź złym” zachęca go do zmiany zachowania, tak by stało się ono aprobowane przez szlachtę.